Violetta Story - Chapter 2.

Violetta Story, chapter 2.

Violetta

- Co ty tu... - zaczęłam, ale Leon podbiegł do mnie szybko i zatkał usta dłonią. Rzeczywiście, późny wieczór, a ja się drę. Odsunęłam jego dłoń od swoich ust. - Co ty tu robisz o tej porze? - wyszeptałam. 

Cami i Fran stały jak wryte. 

- No... - zawahał się Leon. - Musiałem cię zobaczyć. - podrapał się po głowie. 

Jejciu, czy on powiedział to co słyszałam, czy mam jakieś omamy? 

- Fran, muszę do łazienki, chodź ze mną. - powiedziała nagle Cami, ciągnąc Fran za rękę. - Stoimy na czatach. - szepnęła, przechodząc obok mnie. Po chwili już ich nie było. Zaśmiałam się cicho. 

- Naprawdę tylko po to przyszedłeś? - zapytałam. 

- Tylko i wyłącznie. - zapewnił, uśmiechając się. Ten uśmiech...

- I nie chciałeś mnie o coś zapytać? - upewniłam się. 

Zmarszczył brwi i podszedł bliżej mnie. 

- Nie. - odgarnął mi włosy z twarzy. - Jeśli będziesz chciała mi coś powiedzieć, to powiesz. 

Przytuliłam go z całej siły. Kiedy tak wszedł do mojego pokoju w środku nocy, pomyślałam, że chce wiedzieć, kogo wybrałam. Ale on nie chce naciskać. To takie słodkie.

- Stęskniłem się za tobą. - wyszeptał w moje włosy. Uśmiechnęłam się pod nosem. 

- Ja za tobą też. - odszepnęłam. 

~,~

Camila

- A po Tomasie ani śladu... - wymamrotałam, marszcząc brwi. 

- Może nie mógł przyjść. - usprawiedliwiała go Fran. - W sumie jest środek nocy. - zauważyła.

- Fran, wszyscy lubimy Tomasa, no może nie do końca wszyscy, ale przecież... - zaczęłam. 

- Wiem. - przerwała mi. - Oni - wskazała na drzwi do pokoju Violi. - po prostu są dla siebie stworzeni. 

Zaśmiałam się cicho. 

- Chciałam powiedzieć, że Leonowi chyba bardziej zależy, ale tak też może być. - dokończyłam swoją przerwaną wypowiedź. 

- No bo... dlaczego ja nie mogę się wreszcie zakochać, co? - oświadczyła nagle Fran, odrobinę histerycznym tonem. 

- Kiedyś znajdziesz swojego księcia, Fran, zobaczysz. - zapewniłam ją. 

Westchnęła ciężko.

~,~ 

Violetta

- Leon, ja nie chcę cię wyrzucać, ale jest dosyć późno, mój tata zaraz tu przyjdzie i... - zaczęłam niepewnie. Oczywiście, że chciałam, żeby Leon jeszcze został. Ale wybrał sobie dość oryginalną porę na odwiedziny. 

- Rozumiem, rozumiem. - roześmiał się. - Przepraszam, że tak późno...

- Nie przepraszaj. - przerwałam mu. - Dziękuję, że przyszedłeś. - uśmiechnęłam się i przytuliłam go jeszcze raz. - Emm... a jak ty się w ogóle tu dostałeś? - zapytałam zaciekawiona.

- Olga mnie wpuściła. - wyjaśnił. - Powiedziałem jej, że muszę się z tobą zobaczyć, a ona się rozpłakała i pozwoliła mi wejść. - dodał z szerokim uśmiechem. 

- Wzruszyła się, kochana Olga... No, ale wyjdziesz jakoś, nie? - upewniłam się. - Bo jak zejdę, to tata się... 

- Tak, tak, nie martw się. - skierował się do drzwi. Naciskał już klamkę, ale wrócił się i cmoknął mnie w policzek. - Do zobaczenia jutro, Violetta. - wyszeptał, po czym wyszedł. 

Zaraz po nim do pokoju weszły na pozór spokojnie dziewczyny. Fran zamknęła drzwi i obie stanęły przede mną na baczność z kamiennymi twarzami. Odczekały chwilę, a potem zaczęły szaleć.

- Aaaaa! - pisnęła Cami, podskakując. - Przyszedł, bo chciał cię zobaczyć, jejuuu... - przytuliła mnie, a zaraz dołączyła do nas roześmiana Francesca. 

~,~

Rano wstałyśmy z dziewczynami bardzo wcześnie, biorąc pod uwagę to, jak późno poszłyśmy spać. Ogarnęłyśmy się trochę i ruszyłyśmy do Studia. Po drodze śmiałyśmy się i wygłupiałyśmy. 

- Violetta! - usłyszałam swoje imię, ledwie zdążyłam przekroczyć próg szkoły muzycznej. 

- Ludmiła! - uśmiechnęłam się ironicznie. 

- Violu, nie mogłam się doczekać, aż cię zobaczę. - zignorowała mój uśmiech. - Chociaż miałam cichą nadzieję, że zdałaś sobie jednak sprawę z tego, że nie masz po co tu wracać. - dodała szeptem. Chciałam się odezwać, ale nie dała dojść mi do słowa. - Ludmiła odchodzi! - pstryknęła palcami i oddaliła się w kierunku sali instrumentalnej, wraz z dreptającą za nią Naty. 

- Wstrętna jędza. - powiedziała Fran, odprowadzając blondynkę wzrokiem pełnym nienawiści. Cóż, Ludmiła od samego rana poszukuje kłótni. Pokiwałam głową z dezaprobatą i wraz z dziewczynami udałam się w kierunku głównej sali, w której zazwyczaj zbierali się wszyscy uczniowie. 

- Violetta... możemy porozmawiać? - z tłumu ludzi wyłonił się nie kto inny jak Tomas.

- Tak, tak. - odpowiedziałam, z roztargnieniem odgarniając włosy. Cami i Fran dyskretnie się oddaliły. - O czym chcesz rozmawiać? - zapytałam. 

- No... - zaczął. - Chciałem zapytać, czy już się namyśliłaś? Wybrałaś któregoś z nas? - zadał te dwa pytania tak szybko, że aż mnie rozbolała głowa. 

Rozmasowałam skronie. 

- Nie, Tomas, nie... - wzięłam głęboki oddech. - Przepraszam, jeszcze nie, to nie jest takie proste... - przerwał mi.

- Violetta, minęły dwa miesiące... 

- Tomas, proszę. - wyszeptałam, po czym odeszłam ze spuszczoną głową. Na sam dźwięk tego pytania boli mnie głowa i tracę dobry humor. Potrzebował jedynie kilku sekund, żeby popsuć mi humor. Weszłam do sali i usiadłam sama na uboczu, starając się nie zwracać na siebie uwagi. 

- Hej. - ktoś odgarnął mi włosy za ucho. - Wszystko okej? 

Sorki, że znowu kończę w takim momencie. ;) Następny prawdopodobnie jutro. Nie mam w ogóle czasu, weszłam tylko żeby wrzucić ten rozdział i spadam. Aha, będę pisać z perspektyw różnych postaci, jednak najczęściej Violi. :)

Buziaki, M. ;*