Violetta Story - Chapter 20.

Violetta Story, chapter 20. 

Leon

Francesca od rana dzisiaj lata po całym Studio jak na skrzydłach - tak cieszy się dzisiejszą imprezą. Ciągle tylko trajkocze o tym jak to będzie fajnie. Andres w pewnym momencie źle ją zrozumiał i przestraszył się biedak. Przez Ludmiłę ma jakąś paranoję. 

- Leon, Leon, Leon, widziałeś Violettę? - podbiegła do mnie rozentuzjazmowana Francesca. - Bo chciałam z nią porozmawiać o... - przerwałem jej. Chyba by nie przestała mówić, gdybym czegoś nie zrobił. 

- Rozmawia ze Stefy, gdzieś tam. - machnąłem ręką. Uśmiechnęła się do mnie i już odchodziła w kierunku rozprawiających o czymś Violetty i Stefy, gdy nagle się wycofała i przyjrzała mi się uważnie. Stała tak z dwie minuty, aż wreszcie nie wytrzymałem.

- No co? - zapytałem, unosząc brwi. Ja rozumiem, jestem przystojny, ale żeby się tak gapić... 

- Fajna koszula. - rzuciła, po czym odbiegła w podskokach. Zaśmiałem się sam do siebie - Violetta mi ją wybrała, kiedy zaciągnęła mnie na zakupy. 

- Co ta miłość robi z człowiekiem. - rozległ się głos. Podniosłem głowę i ujrzałem uśmiechniętego Maxiego. 

- Hę? - zapytałem zdezorientowany. Kiedy zaczynam myśleć o Violetcie, to jakoś tak tracę kontakt z rzeczywistością. 

- Nawet śmiejesz się już sam do siebie. - powiedział rozbawiony Maxi. - Mam tak samo, założę się, że myślałeś o Violetcie. - uniósł brwi. Przyjrzałem mu się badawczo - właśnie się zdradził, zakochaniec nasz. 

- Masz tak samo? - uśmiechnąłem się domyślnie. - A o kim myślisz? - zmarszczyłem czoło. 

- Ja... - zająknął się, a ja się roześmiałem. Podrapał się nerwowo po głowie i odchrząknął. - Ale nikomu, ale to nikomu nie mów, okej? - zastrzegł, na co ja żartobliwie położyłem rękę na sercu. 

- Nikomu nie powiem, a już na pewno nie Naty. - oświadczyłem. Zrobił wielkie oczy i rozdziawił buzię. 

- Skąd wiesz? - wymamrotał zszokowany, a ja ponownie się roześmiałem. 

- Chyba wszyscy się już domyślili. - wyjaśniłem, klepiąc go pocieszająco po ramieniu. 

- Oprócz Naty. - westchnął. Podniosłem się i uśmiechnąłem do niego pocieszająco. 

- Powiedz jej. - poradziłem mu, po czym skierowałem się w kierunku Violetty. Na jej twarzy malował się przepiękny uśmiech, a w jej oczach tańczyły ogniki szczęścia - taką ją uwielbiam. 

- Mogę cię porwać, ślicznotko? - wymruczałem jej do ucha, przytulając ją od tyłu. 

- Leon, byłyśmy w trakcie rozmowy. - jęknęła Francesca. 

- Możecie dokończyć później? - wymamrotałem, opierając podbródek na ramieniu Violetty.

- No dobra, dajmy im się sobą nacieszyć. - zgodziła się Stefy, przyglądając mi się z rozbawieniem. Uśmiechnąłem się uradowany i wziąłem Violę na ręce. 

- Puść mnie, Leon! - pisnęła, gdy wynosiłem ją ze Studia. Roześmiałem się ponownie i posadziłem ją na ziemi pod drzewem.

- Wariat jesteś, wiesz? - Violetta zmarszczyła brwi. 

- No wiem. - odparłem, kładąc się na plecach obok niej. - Kładź się, zobacz jaka piękna pogoda. - zaśmiałem się. Pokręciła głową z dezaprobatą, ale usadowiła się blisko mnie. 

Splotłem nasze palce i obróciłem się tak, aby być zwrócony twarzą do niej. 

- Za pół godziny mamy zajęcia. - odezwała się Viola, przymykając oczy. 

- To jeszcze dużo czasu. - wymruczałem, po czym pocałowałem ją delikatnie w policzek. Zmarszczyła uroczo nosek i zachichotała. 

- Słońce mi świeci w oczy. - poskarżyła się z miną zbitego pieska. Zaśmiałem się i przysunąłem bliżej niej, pochylając się nad nią. Pocałowałem ją w nos, a ona ponownie zachichotała.

- Nadal świeci? - wyszeptałem, patrząc jej głęboko w oczy, które lśniły szczęściem. 

- Trochę. - odparła, a ja pochyliłem się odrobinę. 

- Chyba powinienem być bliżej, to ci nie będzie świecić. - powiedziałem, nie spuszczając wzroku z jej ust. Nie odpowiedziała, tylko zarumieniła się lekko, a ja złożyłem na jej ustach delikatny pocałunek.

~,~

Francesca

- Ale oni są słodcy. - westchnęła Camila, obserwując Violettę i Leona. 

- Daniel będzie dziś u mnie. - powiedziałam, rzucając Stefy domyślne spojrzenie. 

- I ty tam będziesz... - odezwała się Stefy, malując usta błyszczykiem i przeglądając się w małym lusterku. Camila spłonęła rumieńcem. 

- I co z tego? - prychnęła, spuszczając głowę, by ukryć zaróżowione policzki. 

- On ci się podoba! - zaśmiałam się, patrząc na nią z rozbawieniem. Wszyscy ukrywają swoje uczucia, zamiast wykrzykiwać prawdę pod niebiosa - takie byłoby najlepsze rozwiązanie. Gdyby każdy po kolei mówił co czuje, życie stałoby się o wiele prostsze. 

- No, może mi się podoba, a może nie... - wymamrotała Camila. No i właśnie - ta przynajmniej kategorycznie nie zaprzecza, jak Naty. Kiedy zapytałam ją, co czuje do Maxiego, to zaczęła się jąkać, po czym nawrzeszczała na mnie i odeszła. Co ta miłość robi z człowiekiem...

- W każdym razie, Cami, dzisiejsza impreza u Fran to idealna okazja do powiedzenia mu o swoich uczu... - zaczęła Stefy, ale Camila szybko jej przerwała. 

- Nie, nie chcę tego słuchać! - zawołała. - Nie słyszę was, ogłuchłam! - zatkała sobie uszy palcami i odeszła, śpiewając coś pod nosem. Popatrzyłyśmy ze Stefy po sobie i roześmiałyśmy się. 

- A co z Marco? - zapytała brunetka po chwili. Zarumieniłam się lekko - jedna mała wzmianka o tym chłopaku tak na mnie działa... 

- A co ma być? - wzruszyłam ramionami, bazgrząc coś w zeszycie. 

- No, jesteście razem, całowaliście się...?  - Stefy uniosła jedną brew. Znowu spłonęłam rumieńcem i przygryzłam nerwowo wargę. 

- Nic z tych rzeczy. - odparłam zawstydzona. - A co, powinniśmy już... - zaczęłam niepewnie. 

- Nie, nie, na wszystko przychodzi odpowiednia pora. - zaoponowała Stefy. - Absolutnie nie powinnaś się do niczego zmuszać. - uśmiechnęła się do mnie. 

~,~

Violetta 

Weszłam po cichu do domu i zamknęłam za sobą drzwi, starając się nie hałasować. Chciałam tylko przebrać się, zabrać kilka potrzebnych rzeczy, prezent dla Fran i szybko wyjść. 

- Violetta. - przede mną nagle pojawił się tata. 

- Coś się stało? - zapytałam, przybierając minę niewiniątka. W końcu jeszcze nic złego nie zrobiłam... 

- Dlaczego tak się skradasz? - tata założył ręce na pierś i uniósł brwi. 

- Nie skradam się. - odparłam, przestępując z nogi na nogę. Muszę się jeszcze przygotować, a on mi zabiera cenny czas... - Muszę iść. - rzuciłam i spróbowałam go wyminąć, ale zagrodził mi drogę. 

- A gdzie? - zmarszczył czoło. Zaklęłam w duchu - zawsze mnie kontroluje, zawsze, zawsze.

- Do Francesci na urodziny. - powiedziałam. - Zostanę na noc. - oświadczyłam. 

- No, dobrze, idź. - westchnął tata, a ja zrobiłam wielkie oczy. Zgodził się? Tak po prostu? 

- A... - zająknęłam się. - To ja idę się przebrać. - wymamrotałam, po czym się oddaliłam do swojego pokoju. Stanęłam przed lusterkiem i poprawiłam włosy, po czym zabrałam zestaw, który wcześniej sobie przygotowałam i udałam się do łazienki. Kiedy uznałam, że jestem już gotowa, wzięłam torebkę i prezent dla Francesci i zeszłam na dół. 

- O jejku, jak ty ślicznie wyglądasz! - zawołała Olga, podbiegając do mnie. Uśmiechnęłam się do niej lekko. 

- Dziękuję. - powiedziałam. - Wrócę jutro. - poinformowałam ją. 

- No to baw się dobrze, królewno. - przytuliła mnie mocno. Uśmiechnęłam się jeszcze raz i wyszłam. Miałam nadzieję, że spotkam Leona po drodze, bo nie widzieliśmy się jakieś trzy godziny i już zdążyłam się stęsknić. Boże, gadam jak jakaś nawiedzona - jak można tęsknić po trzech godzinach?! Nieważne, nie było tematu... 

- Hej, Violetta. - dogonił mnie Tomas. Gdzieś w głębi mojego serca poczułam się rozczarowana, że to jednak nie Leon, ale zganiłam się sama - przecież Tomas to mój przyjaciel i cieszę się, kiedy mogę z nim spędzić trochę czasu. 

- Cześć, Tomas. - przywitałam się z uśmiechem. - Aleś się odstawił! - zaśmiałam się, przyglądając się jego eleganckiej kurtce. 

- Moje najlepsze ciuchy, o pani. - odparł, również się śmiejąc. - Też nieźle wyglądasz. - dodał już poważniejszym tonem. - A tak serio, to powalająco. - mrugnął do mnie, a ja się zarumieniłam. 

- Dzięki. - wymamrotałam. - Co kupiłeś Fran? - zaciekawiłam się, próbując zajrzeć do ozdobnej torebki, którą trzymał w ręku. 

- Pamiętasz tą sukienkę, którą tak się zachwycała? - uśmiechnął się domyślnie. Spojrzałam na niego z niedowierzaniem - kupił jej tą śliczną niebieską sukienkę?! Marzyła o niej chyba od pół roku! 

- Spodoba jej się! - zapewniłam go. Uśmiechnął się do mnie i przeczesał dłonią włosy. 

- A ty, co jej kupiłaś? - zapytał. Rozejrzałam się konspiracyjnie dookoła i już miałam się zwrócić z powrotem w stronę Tomasa, gdy zauważyłam idącego kilka kroków za nami Leona. 

- Leon! - zawołałam, a on podniósł głowę. - No chodź! - ponagliłam go. Po chwili stał obok nas. 

- Cześć. - odezwał się niepewnie. Zmierzyłam go wzrokiem - co on taki dziwny? 

- Jak długo już idziesz za nami? - zmarszczyłam brwi. 

- No... tak jakoś od twojego domu. - powiedział, drapiąc się nerwowo po głowie. Zamyśliłam się - dlaczego ten palant nie dogonił nas wcześniej? 

- Dlaczego się tak wlokłeś? - prychnęłam. - Ja tu usycham z tęsknoty, a ty mi takie numery odstawiasz. - udałam obrażoną, na co na twarzy Leona pojawił się uśmiech. 

- Przepraszam, księżniczko. - zaśmiał się, po czym objął mnie ramieniem. Ruszyliśmy w dalszą drogę. Przez chwilę była cisza, którą postanowiłam przerwać. Ci dwaj nauczą się ze sobą rozmawiać i już!

- Ekhem... - odchrząknęłam. - Co tak tu cicho? - uniosłam brwi, a chłopaki niepewnie po sobie spojrzeli. 

- Chyba nie ma o czym gadać. - wymamrotał Tomas, spuszczając głowę. Westchnęłam ciężko. 

- Yyy... - zaczął Leon. - Jak ci minął dzień, Tomas? - zapytał, starając się uśmiechnąć. Spojrzałam na niego z wdzięcznością - chociaż to dla niego trudne, i tak próbuje nawiązać rozmowę z Tomasem. Dla mnie...

- Nawet dobrze. - odparł Tomas, rzucając Leonowi zdziwione spojrzenie. Nic już jednak nie powiedział, co mnie zmartwiło. Ze smutną miną wtuliłam się w bok Leona, a on mocniej mnie objął. 

~,~

Francesca

- To co, kogo jeszcze brakuje? - zapytałam, wodząc oczyma po przyjaciołach zebranych dookoła mnie. 

- Daniela. - odezwała się Stefy, rzucając Camili domyślne spojrzenie, na co ona spuściła głowę, czerwieniąc się. Pokiwałam głową z rozbawieniem i założyłam włosy za ucho. 

- Wszyscy zostają na noc? - upewniłam się, marszcząc brwi. Zorganizowałam tyle śpiworów ile mogłam i jeśli teraz ktoś postanowi pójść do domu na noc, to chyba ukatrupię...

- Tak. - odpowiedzieli chórem, po czym się roześmiali. W tym momencie ktoś zapukał do drzwi i wstałam, by otworzyć. Jak się domyśliłam, był to Daniel - jak zwykle spóźniony. 

- Cześć. - rzucił nonszalancko, a ja przyjrzałam mu się z rozbawieniem. Nie wiem dlaczego, ale gdy on próbuje grać zobojętniałego podrywacza, to mnie to bawi. 

- Wejdź. - otworzyłam szerzej drzwi i wpuściłam chłopaka do środka. Wchodząc do pokoju, rozejrzał się po zebranych i zatrzymał wzrok na Camili. Przecisnął się między przyjaciółmi i usadowił się obok niej. Z jego drugiej strony siedziała Viola, którą obejmował ramieniem Leon. Mrugnęłyśmy do siebie, co nie uszło uwagi Cami - obrzuciła nas obie morderczym spojrzeniem. Ja tylko pokręciłam głową z rozbawieniem i wróciłam na swoje miejsce. 

- Wiecie, na wieczór zaplanowałam maraton filmowy, a teraz moglibyśmy... - zaczęłam, ale do pomieszczenia wparował uradowany Luca. 

- Mam niespodziankę! - zawołał, szczerząc się od ucha do ucha. Wszyscy patrzyli na niego jak na wariata, ale on niezbyt się tym przejął i kontynuował. - Chodźcie do Resto! - machnął ręką, na co ja wzruszyłam ramionami i cała nasza paczka podążyła za moim zwariowanym bratem. W sumie i tak nie mamy na razie co robić. Doszliśmy do baru i Luca ostrożnie otworzył drzwi. Zmarszczyłam brwi - dlaczego one były zamknięte? Nie wnikam... Weszliśmy do pomieszczenia i rozdziawiłam usta z zachwytu. Wszystko było przyozdobione balonami, światła zostały przyciemnione, stoliki odsunięte na bok, a pod sufitem zawieszono transparent z napisem "Wszystkiego najlepszego, Francesca!". Pisnęłam z radości i rzuciłam się Luce na szyję. 

- Dziękuję! - krzyknęłam, przytulając go z całej siły. 

- Dusisz mnie. - wydyszał Luca, na co wszyscy przyjaciele się roześmiali. - Pomyślałem, że chcielibyście potańczyć. - wyjaśnił z uśmiechem, a reszta pokiwała ochoczo głowami. Rozejrzałam się jeszcze raz po całym pomieszczeniu i westchnęłam szczęśliwa. 

- No to tańczmy! - zawołałam, łapiąc Marco za rękę i ciągnąc go na zorganizowany przez Lucę "parkiet". Rozległa się muzyka i wszyscy zaczęliśmy tańczyć. 

~,~

Camila

Przetańczyłam z Braco kilka piosenek, po czym usiadłam zdyszana przy jednym ze stolików. 

Przyjrzałam się przyjaciołom szalejącym na parkiecie - Leon i Viola wyczyniający jakieś akrobacje na samym środku, Maxi i Naty śmiejący się z nich, Fran i Marco wpatrzeni w siebie, Braco, który jakimś sposobem zaczął tańczyć ze Stefy, Tomasem i Napo w kółku... Wspaniale jest widzieć ich wszystkich szczęśliwych. Westchnęłam cicho, odchylając głowę do tyłu i przymykając oczy. 

- Przyniosłem ci coś do picia. - rozległ się głos. Podniosłam się gwałtownie i ujrzałam uśmiechniętego Daniela. Starałam się go unikać, ale widać nie mogę tego robić w nieskończoność. Usiadł obok mnie i postawił szklankę z sokiem na stoliku. Wzięłam ją i upiłam łyka, patrząc na niego z wdzięcznością. 

- Dzięki. - powiedziałam niepewnie. - Nie tańczysz? - zmarszczyłam brwi. 

- Nie. - odparł. - Mógłbym zatańczyć, ale tylko z tobą. - mrugnął do mnie, a ja się zarumieniłam. Cholera jasna, ileż można. 

- Na razie nie mam siły, Braco mnie wykończył. - uśmiechnęłam się, biorąc kolejny łyk soku. 

- Zaczekam na ciebie. - stwierdził z domyślnym uśmieszkiem. Na widok tego uśmiechu jakoś tak nagle odzyskałam moją normalną pewność siebie. 

- A może ja nie chcę, żebyś czekał. - wystawiłam mu język, na co on się roześmiał. 

- I tak zaczekam. - zaznaczył, przyglądając się mi uważnie. Gapił się tak chyba z dwie minuty, aż nie wytrzymałam. 

- No co? - zmarszczyłam brwi. 

- Nic. - spuścił głowę zakłopotany. - Po prostu... - zająknął się. - Śliczna jesteś. - mrugnął do mnie, najwyraźniej odzyskując pewność siebie. 

~,~

Leon

Usiedliśmy z Violettą przy stoliku w kącie. Viola zagapiła się na śmiejących się Camilę i Daniela, a ja wykorzystałem okazję i przyjrzałem jej się dokładnie. Te jej śliczne, błyszczące oczy, mały, uroczy nosek, lśniące włosy i piękny uśmiech sprawiają, że nie potrafię oderwać od niej wzroku. Ta dziewczyna jest po prostu cudowna, niepowtarzalna i...

- Halo, Leon! - pstryknęła mi palcami przed oczami, a ja otrząsnąłem się z zamyślenia. 

- Przepraszam. - wymamrotałem, rumieniąc się. Rany, czemu ja się rumienię?! Ona naprawdę działa na mnie jak...

- Zobacz, jacy są słodcy. - wskazała podbródkiem na tańczących Fran i Marco, a później na Camilę i Dana, którzy się przekomarzali. Uśmiechnąłem się do niej, nie zwracając najmniejszej uwagi na pary, którymi tak się zachwycała. Zdecydowanie ciekawsze jest obserwowanie jej twarzy. 

- Violetta, spójrz na mnie. - szepnąłem, na co ona odwróciła głowę.

- Hm? - mruknęła, marszcząc brwi. 

- Wiesz, że jesteś śliczna? - pstryknąłem ją w nos, po czym przysunąłem się do niej lekko. Zarumieniła się i jej usta wygięły się w szerokim uśmiechu. Przechyliła lekko głowę i przyjrzała mi się. 

- Mówisz mi to co najmniej pięć razy dziennie. - zachichotała, a jej policzki jeszcze bardziej się zaróżowiły.

- I nie przestanę, bo nie mogę wyjść z podziwu... - wymruczałem, po czym przycisnąłem wargi do jej umalowanych różową szminką ust. Położyła dłonie na moich policzkach i odwzajemniła pocałunek. Gdy się od siebie oderwaliśmy, oparłem czoło na jej czole i uśmiechnąłem się lekko. 

- Słyszysz? - zapytałem, gdy do moich uszu dotarła muzyka. 

- Co? - zmarszczyła brwi. 

- Wolna piosenka. - powiedziałem, podnosząc się z krzesła. - Zatańczysz? - wyciągnąłem dłoń w jej stronę i obdarzyłem ją jednym z moich najszczerszych uśmiechów. Zaśmiała się i ujęła moją rękę. Poprowadziłem ją na parkiet, na którym tańczyło już kilka par - Francesca i Marco, Maxi i Naty, Tomas i Stefy... Chwila, Tomas i Stefy?! Nie wnikajmy, okej. Viola objęła mnie rękami za szyję, a ja położyłem dłonie na jej biodrach. Kołysaliśmy się delikatnie w rytm  muzyki. Nie potrzebowaliśmy słów, wszystko potrafiliśmy wyczytać ze swoich oczu. Zawsze tak było i mam nadzieję, że już tak pozostanie. W pewnym momencie Violetta wspięła się na palce i pocałowała mnie w usta. 

- Kocham cię. - wyszeptała, opierając czoło na moim czole. Przymknąłem na chwilę oczy, rozkoszując się brzmieniem tych słów - kocha mnie, tylko mnie...

- Ja ciebie też. - odparłem, również szeptem, po czym przyciągnąłem ją do siebie odrobinę bliżej. Cmoknąłem ją w nosek, a ona zachichotała cicho. 

- Mówiłam ci już, że to mnie łaskocze? - zapytała, marszcząc czoło. 

- Mówiłaś. - zaśmiałem się. Pamiętam doskonale ten dzień, kiedy zabrałem ją na piknik i... 

- Hej, gołąbeczki! - dobiegł nas głos Francesci. - Piosenka dawno się skończyła! - przyglądała nam się z rozbawieniem. Spojrzeliśmy po sobie zdziwieni i podeszliśmy do przyjaciół, którzy zebrali się wszyscy w drzwiach. 

- Idziemy już? - zapytała Stefy, poprawiając włosy. Francesca przytaknęła i wyszliśmy z Resto. 

~,~

Francesca

- No to jak, przebieramy się w piżamy i robimy maraton filmowy? - zapytałam zebranych, a oni przytaknęli mi ochoczo. 

- Ale ja zajmuję łazienkę dla Cam! - zawołał Daniel z szerokim uśmiechem na twarzy. 

- Chyba sobie żartujesz! - oburzył się Leon. - Violetta pójdzie pierwsza! - założył ręce na pierś i udał zdenerwowanego. 

- A nie, bo Francesca! - Marco zerwał się z miejsca i z rozbawieniem powtórzył gest Leona. A ja ukradkiem przekradłam się do Cami i Violi i razem zaczęłyśmy obserwować chłopaków. 

- No dobra, a niby dlaczego nie Naty? - odezwał się Maxi, na co Naty się zarumieniła, a ja rzuciłam jej domyślne spojrzenie. 

- Nie Naty, bo Violetta! - Leon tupnął nogą, na co niemal wybuchnęłyśmy śmiechem, ale postanowiłyśmy im nie przerywać. 

- Cam, Cam, Cam! - Daniel zatkał uszy palcami i zaczął wyśpiewywać imię Camili. Marco zmarszczył brwi, po czym podszedł do niego i zatkał mu usta dłonią. 

- Cicho, bo nie będzie dobrze. - powiedział, po czym nie wytrzymał i wybuchnął śmiechem. Po chwili już wszyscy tarzaliśmy się po podłodze, nie mogąc opanować kolejnych napadów śmiechu. 

~,~

Camila

W końcu zdecydowaliśmy, że będziemy wchodzić do łazienki alfabetycznie. Było trochę zachodu ze zmuszeniem Leona i Daniela do odpuszczenia, ale w końcu się udało. Właśnie ostatnia osoba wyszła z toalety i Francesca przyniosła stosik płyt. 

- Wybierajcie, który pierwszy. - zarządziła, uśmiechając się. 

- O, ten będzie dobry! - zawołał Daniel, podnosząc jedno z pudełek. - Horror. - uśmiechnął się znacząco. - Cam siedzi blisko mnie! - mrugnął do mnie, a ja się zarumieniłam. Znowu. 

- Okej, wszyscy mają śpiwory? - upewniła się Fran. Pokiwaliśmy głowami i każdy znalazł sobie miejsce na podłodze, na kanapie, gdziekolwiek, byleby tylko było widać telewizor. Usiadłam obok Stefy i przykryłam się kocem. Po chwili pojawił się Daniel. 

- Jak coś, to możesz się przytulić. - wyszeptał mi do ucha. 

- Po moim trupie. - odszepnęłam, przybliżając się do Stefy i tym samym oddalając się od niego. Stefy uśmiechnęła się do mnie znacząco, ale ja tylko wywróciłam oczami i skupiłam się na rozpoczynającym się właśnie filmie. Uparty z niego chłopak, bo po kilku sekundach znowu znalazł się blisko mnie. 

- Boisz się? - wymamrotał, przyglądając mi się spod zmrużonych powiek. Skupiłam wzrok na strasznej, zakrwawionej twarzy na ekranie i ciężko przełknęłam ślinę. 

- Nie. - prychnęłam, starając się brzmieć przekonująco. - A ty? - zapytałam. 

- Chyba śnisz. - zaśmiał się cicho. 

~,~

Leon

Ułożyliśmy się z Violą na kanapie, bo wszyscy dziwnym trafem postanowili siedzieć na podłodze. Po chwili wahania Violetta wtuliła się w moją pierś, a ja objąłem ją ramieniem i przykryłem nas kocem. 

- Miło. - wymamrotałem jej do ucha. - Ładnie pachniesz. - dodałem, wąchając jej włosy pachnące malinami. - I śliczną masz piżamę. - zachichotałem, łaskocząc ją po brzuchu. Parsknęła śmiechem, na co Braco i Napo siedzący przed nami odwrócili się. 

- Ciszej. - syknęli oboje na raz, po czym skupili się znów na filmie. Pokręciłem głową z rozbawieniem, po czym oparłem policzek na czubku głowy Violi. 

- Oglądamy. - oznajmiłem, a ona mi przytaknęła. Spróbowałem ogarnąć sytuację na ekranie - jakaś zakrwawiona dziewczyna jęcząca jakby ją ze skóry obdzierali i przerażona kobieta wycofująca się w głąb ciemnego pokoju. Westchnąłem - typowe dla horroru. Gdy obdarciuch złapał kobietę za kostkę, a ta krzyknęła, Viola zadrżała i złapała kurczowo moje ramię. Przycisnąłem ją do siebie mocniej i pocałowałem w czubek głowy. 

- Jestem tu. - mruknąłem. - Nie bój się. - uśmiechnąłem się do niej. 

- Będziesz zawsze? - wyszeptała, unosząc głowę, by na mnie spojrzeć. Zawahałem się, ale gdy zatonąłem w jej oczach, nie miałem już wątpliwości.

- Zawsze. - odparłem. 

Cześć, ludziki. ;3 Stęskniłam się za wami! Mam internet na moich super wakacyjach, ale za to trochę mi brakowało czasu na pisanie. -,- Wreszcie się udało, jeeej! ;D W tym rozdziale miała być jeszcze próba do przedstawienia, ale postanowiłam się jednak skupić na urodzinach Francesci. :) Mam nadzieję, że wam się podoba. Zadedykuję ten rozdział wszystkim anonimom, którzy czytają moje wypociny. ^_^ Nie wiem, co jeszcze mogłabym powiedzieć... Aha, Patrycja, doczekałaś się tego mojego rozdziału! Jeśli to czytasz, to cię pozdrawiam. ;D Kocham was wszystkich! <3 Do następnego!

Buziaki, M. ;*