Violetta Story - Chapter 62.

Violetta Story, chapter 62.

Camila

      Dopiero gdy wróciłam do domu, zdałam sobie sprawę, jak nieracjonalnie się zachowałam. Ale ani trochę mi to nie przeszkadzało. Wręcz podobała mi się świadomość, że właśnie zrobiłam coś kompletnie szalonego, nie myśląc o konsekwencjach. Nie zastanawiałam się nad tym, czy powinnam odrzucić Daniela, czy może jednak nie. Po prostu pozwoliłam mu mówić, że mnie kocha, pozwoliłam mu trzymać mnie za rękę i obejmować. Tak bardzo za tym tęskniłam. Nie zdawałam sobie nawet sprawy z tego, jak bardzo. Jego miłość jest dla mnie niczym tlen, potrzebna do życia. Na szczęście on nigdy nie przestał mnie kochać.

      Co ty w ogóle robisz, Cami? Zatracam się w miłości - odpowiedział jakiś głosik w mojej głowie. Tak. Chyba właśnie to robię. Zapominam o wszystkim innym, zostaje tylko to piękne uczucie, które sprawia, że dosłownie unoszę się nad ziemią. Jak mogłam próbować zabić tą miłość? Jest najlepszym, co mnie kiedykolwiek spotkało. 

- Cami, albo mi teraz powiesz, dlaczego się tak szczerzysz, albo się naprawdę obrażę. - moje rozmyślania przerwała Violetta.

      Odwróciłam głowę i kolejny raz uśmiechnęłam się szeroko do przyjaciółki. Spotkałyśmy się w drodze do Studio i pewnie Viola chciała ze mną porozmawiać, ale jedyne, na co miałam ochotę, to uśmiechanie się. Zresztą, gdybym spróbowała ułożyć jakieś sensowne zdanie, to nic by z tego nie wyszło.

- Jestem szczęśliwa. - odpowiedziałam krótko. - A ty nie?

      Violetta zmrużyła oczy i przyjrzała mi się podejrzliwie. Już chciała rozpocząć paplaninę na temat "Przyjaciółki mówią sobie wszystko", gdy przed nami wyrosła postać Leona. Wziął Violę za rękę i pocałował ją w policzek, a ona posłała mu lekki uśmiech. Ucieszyłam się, że coś odwróciło uwagę Violetty ode mnie i ponownie zatopiłam się w myślach. Nie to, żebym nie chciała podzielić się z przyjaciółką swoim szczęściem, tylko... Chciałam zaczekać na właściwą porę, bo zdradzanie wszystkiego od razu może się czasami okazać fatalne w skutkach. Niestety coś o tym wiem.

- Wiem, że chodzi o Daniela. - wyszeptała Viola, gdy wchodziłyśmy do budynku Studio.

     Spojrzałam na nią zdezorientowana, ale ona tylko mrugnęła do mnie i odeszła wraz z Leonem w kierunku auli. Powinnam się tego spodziewać, przecież Viola instynktownie wyczuwa wszystko, co związane ze mną, Francescą czy inną bliską jej osobą. To czasami przerażające, bo próbuję coś ukryć, a ona czyta ze mnie jak z otwartej księgi. 

      Pomachałam kilku osobom w drodze do sali instrumentalnej, gdzie zaraz miałam zajęcia z Beto. Wypatrywałam Daniela, ale nie mogłam go nigdzie znaleźć. W sali nauczyciela muzyki było już kilka osób. W kącie pomieszczenia siedziała Ludmiła w towarzystwie Federico i Natalii, a zaraz obok nich Francisco i Maxi, rozmawiający o czymś z ożywieniem. Chciałam do nich podejść, ale ktoś złapał mnie za nadgarstek i wyciągnął z powrotem na korytarz. Daniel zbliżył się do mnie i ujął mój podbródek.

- Tęskniłaś?

      Wyrwałam się z uścisku i pokazałam mu język. 

- Może tak, a może nie. 

      Zaśmiał się, a w jego oczach zatańczyły wesołe ogniki. Zaraz jednak mina mu zrzedła, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Wpatrywał się w jakiś punkt ponad moim ramieniem, a więc odwróciłam się i podążyłam za jego wzrokiem. W wejściu do Studio stał jakiś chłopak, dobrze zbudowany, o kruczoczarnych włosach. Wyglądał na zagubionego, jakby nie wiedział, dlaczego się tutaj znalazł. Gdy pochwycił spojrzenie Daniela, natychmiast zmienił wyraz twarzy - ironiczny uśmieszek wykrzywił jego usta i wtedy zdałam sobie sprawę z tego, na kogo patrzę. Może i widziałam go dwa czy trzy razy w życiu, ale zapadł mi w pamięć.

- Diego. - syknął Daniel, jakby czytając mi w myślach. - Cholera.

      No właśnie. 

~,~

Lara

      Czułam się przede wszystkim opuszczona i to chyba najbardziej bolało. Jakoś bym zniosła to, że ojciec zataił przede mną fakt, iż mam brata, gdyby tylko postarał się jakoś naprawić swój błąd. A on po prostu przestał się do mnie odzywać, jakbym to ja zrobiła coś złego. Zachowywał się w stosunku do mnie oschle, chociaż to ja byłam tą poszkodowaną. I to jeszcze nie było najgorsze. Najgorsze było to, że zapomniał całkowicie o moich uczuciach i pozwolił mi cierpieć w samotności. A ja powoli się rozpadałam. Na małe kawałeczki, które pewnie tylko on potrafi złożyć.

      Moja psychika była już w naprawdę kiepskim stanie, bo zdecydowałam się poszukać pomocy u Leona. Po tym, jak Nico wyjawił mi sekret, przestałam się do Verdasa odzywać. Bałam się tego, co powie, gdy się dowie o tym, że Nico to mój brat. W końcu między innymi przez to przeklęte pokrewieństwo Ezequiel został zwolniony. Pamiętam, jak Leon się zasmucił, gdy się dowiedział o odejściu swojego ulubionego instruktora. Nie miał zbyt dobrych wyników na torze przez następne kilka dni i to tylko z tego powodu. Czułam się wtedy częściowo winna, bo to mój ojciec zarządza zatrudnianiem i zwalnianiem pracowników. Ale teraz, gdy wyszło na jaw, że Nico to mój brat... Mam jeszcze większe poczucie winy, chociaż podobno niczym nie zawiniłam. Każdy czasami czuje się samotny. To normalne. Ale nigdy nie jest tak, że nie ma do kogo iść. Jeśli jesteś dobrym człowiekiem, to zawsze znajdzie się ktoś, kto ci pomoże. Słowa Violetty zapadły mi głęboko w pamięć i przez całą noc spędzoną na kanapie w salonie Verdasów o tym myślałam. Chyba nigdy nie dostrzegałam tego, jaka Violetta jest inteligentna i dobra. Widziałam tylko jej piękną twarz i długie nogi. Ale ta dziewczyna ma głębie i teraz w pełni rozumiem, dlaczego Leon się w niej zakochał. Miałam mu za złe to, że związał się z kimś tak... pospolitym - śliczna dziewczynka z dobrej rodziny. A tymczasem ona jest wyjątkowa i inna niż wszyscy. Może ja też powinnam spróbować się taka stać? Chciałabym, żeby ludzie postrzegali mnie przynajmniej w części tak, jak postrzegają Violettę.

- Leon wyszedł do Studio, ale możesz tu zostać, ile zechcesz, Lara. - odezwała się pani Verdas. - Jesteś u nas mile widziana. Ale jesteś pewna, że nie powinnam zadzwonić do twojego ojca...?

      Pokręciłam energicznie głową. Nie byłam jeszcze gotowa na rozmowę z ojcem. Wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała się z nim skonfrontować, ale chciałam to odwlec jak najdalej w czasie. Chociażby po to, by wymyślić jakieś stosowne przeprosiny składane za coś, czego nie zrobiłam.

~,~

Francesca

      Wrócił. A ja już straciłam całą nadzieję. Naprawdę myślałam, że to już ostateczny koniec - nie będzie nic dalej, historia się skończyła. Zamykam książkę i żyję dalej. A on wrócił. W pierwszej chwili miałam ochotę mu powiedzieć, że w końcu dostanę przez niego ataku serca. Odchodzi, zostawiając mnie bez choćby promyczka nadziei, a później wraca. Odchodzi i wraca, i tak w kółko. Ale tylko rzuciłam mu się w ramiona i zapomniałam o wszystkim. Dobrze zrobiłam. Oboje potrzebowaliśmy chwili zapomnienia, tylko dla siebie.

- Co teraz, Fran? - głos mojego brata wyrwał mnie z rozmarzenia. 

      Odwróciłam się do niego i zmarszczyłam brwi. Jak to "co teraz"? Teraz jest wreszcie dobrze. 

- O co ci chodzi?

      Luca westchnął i popatrzył na mnie współczująco. Dlaczego on na mnie tak patrzy? Czy ja czegoś nie wiem? 

- To, że Marco wrócił, nie znaczy, że zostanie na zawsze. - w jego głosie było więcej smutku, niż kiedykolwiek u niego słyszałam.

      Ależ oczywiście, że zostanie. Po co miałby wracać, jeśliby nie chciał ze mną zostać? Wie, że jego kolejne odejście zrani mnie jeszcze bardziej. I pewnie tego nie zniosę i się załamę. On sobie doskonale zdaje z tego sprawę, a przecież pragnie mojego dobra. Nie chce mnie zranić. Kocha mnie.

- Co ty gadasz, Luca? - trochę się zdenerwowałam.

      Marco wie. Marco coś wymyśli. 

- Kochasz go i dlatego tego nie widzisz. - powiedział, spuszczając wzrok. - Ale on nie jest księciem na białym koniu, nie jest ideałem. Jest tylko człowiekiem.

      Może i Marco wie, ale nic nie wymyśli? Może ja jednak...

- Co ja sobie myślałam? - po moich policzkach popłynęły łzy.

      Luca mnie przytulił, a ja zaczęłam cicho płakać. Nie powinnam robić sobie tak wielkich nadziei. Szczęście wywołane kolejnym powrotem Marco mnie tak zaślepiło, że przestałam logicznie myśleć. Naprawdę wierzyłam w to, że wszystko będzie już dobrze? Naprawdę? Już dawno powinnam się zorientować, że nie jestem księżniczką.

      A to nie jest bajka.

~,~

Stefy

     No i co? No i powinnam zacząć żyć normalnie, a nie wiecznie się nad sobą użalać. Och, Stefy, ależ ty jesteś biedna. Miłość twojego życia okazała się być zwykłym kretynem. Co z tego? Przecież skoro Tomas to taki kretyn, to nie ma się czym przejmować. A ten fragment o największej miłości mojego życia mogę pominąć. On nie jest wart mojej miłości. Nawet w najmniejszym stopniu. 

     Tomas Heredia nie zasługuje na to, żebym go kochała.

     Więc przestań go kochać!

- Stef, wstawaj. - nakryłam głowę poduszką, ale ktoś ciągle szarpał mnie za ramię. - Stefy, wstawaj w tej chwili! - zostałam brutalnie zrzucona z łóżka.

     Poderwałam się na nogi i już miałam zacząć krzyczeć, bo ktoś śmiał mnie obudzić, gdy miałam jeszcze ochotę spać, ale zobaczyłam przed sobą Violettę. Nigdy nie przychodziła do mnie o tak wczesnej godzinie, poza tym nie wiedziałam, że ma tyle siły. Tak mocno szarpnęła kołdrę, że aż zleciałam z łóżka! Kto by pomyślał...

- Mogę wiedzieć, dlaczego bawi cię nabijanie mi siniaków? - zapytałam, widząc rozbawioną minę Violetty.

     Ona tylko zachichotała pod nosem i podniosła z podłogi kołdrę, pod którą spałam. 

- Ubieraj się, idziemy do Studio. - poleciła mi. - Nie możesz spędzić reszty życia w tym pokoju.

     Założyłam ręce na pierś i usiadłam z powrotem na łóżku.

- Wydaje mi się, że mogę.

     Violetta zrobiła coś, czego się totalnie nie spodziewałam, kolejny raz. Rzuciła we mnie z całej siły poduszką i, gdy już się otrząsnęłam po oberwaniu w twarz, wyprowadziła mnie z pokoju. W końcu cała ta sytuacja zaczęła mnie bawić i roześmiałam się, gdy Viola postawiła mnie przed lustrem w łazience. Kazała mi doprowadzić się do stanu używalności, co rozbawiło mnie jeszcze bardziej. Przygotowując się do wyjścia, ciągle chichotałam, co po chwili udzieliło się Violetcie, która podsłuchiwała mnie spod drzwi łazienki. Wyszłyśmy z domu roześmiane i dopiero pod Studiem zorientowałam się, że przez chwilę udało mi się nie myśleć o Tomasie. Chciałam podziękować Violetcie, bo zachowała się jak najprawdziwsza przyjaciółka, wyciągając mnie z domu, ale zadzwonił jej telefon. Podczas rozmowy jej mina stopniowa zmieniała się z roześmianej na zaniepokojoną. 

- Co się stało? - zapytałam nerwowo, bo jej zdenerwowanie mi się udzieliło. 

- Dzwonił Luca. - wyjaśniła krótko, zawracając. - Musimy natychmiast iść do Francesci. 

- Ale co... 

- Alarm złamane serce.

     Nic już nie mówiłam, tylko pobiegłam za Violettą. Po chwili dołączyła do nas Camila, która wyglądała, jakby właśnie płakała, oraz Naty z wypiekami na twarzy, ciągnąca za sobą Ludmiłę. Żadna z nas się nie odezwała. Po prostu szłyśmy w milczeniu, bo nasza przyjaciółka potrzebowała pomocy.

~,~

German

     Powinienem zachowywać się tak niedojrzale? W końcu jestem dorosły i odpowiadam za swoje decyzje. Próbuję nauczyć Violettę odpowiedzialności, a sam cały czas od niej uciekam. Problemy nie odejdą, jeśli przestanę o nich myśleć. I to właśnie zrozumiałem.

     Może Ramallo mi trochę pomógł.

     Zatrzymałem samochód przed budynkiem szpitala psychiatrycznego i przygotowałem się na spotkanie z Jade. Wiedziałem, że nie będzie łatwo i nie raz pomyślę, że chyba lepiej po prostu uciec. Wziąłem głęboki oddech i szybkim krokiem podszedłem do topornych drzwi. Poprzednim razem tamta kobieta bardzo usilnie próbowała mnie spławić, ale teraz nie dam za wygraną. Zbyt dużo ryzykuję, pojawiając się w tym miejscu, by jakaś obca baba wszystko zaprzepaściła. 

- Nie przyjmujemy gości. 

     Chyba mnie to nawet odrobinę rozbawiło. Uśmiech na mojej twarzy najwyraźniej  zdezorientował kobietę. Wydawała się zbita z tropu. 

- Wiem. - odparłem uprzejmym tonem. - Ale pomyślałem, że dla mnie zrobi pani wyjątek.

      Przyjrzała mi się sceptycznie. Aż mnie przeszły ciarki pod wpływem tego spojrzenia, ale nie dałem tego po sobie poznać. Niech sobie nie myśli, że uda jej się mnie spławić. Nie tym razem.

- Dlaczego miałabym robić wyjątek? - w jej głosie pobrzmiewało zdecydowanie za dużo ironii.

- Ponieważ nie mam złych intencji i naprawdę chcę tylko wejść, by spotkać się z jedną z pacjentek...

     Moje wyjaśnienia przerwał przeraźliwy huk dochodzący z wnętrza budynku. Podskoczyłem gwałtownie, zaskoczony. Kobieta odwróciła się i wrzasnęła coś niezrozumiałego, a ja, korzystając z jej chwili nieuwagi, zajrzałem do środka. Pewnie mógłbym się bezczelnie obok niej prześlizgnąć, ale wolałem załatwić sprawę w pokojowy sposób. Gdy kobieta wycofała się odrobinę, krzycząc na kogoś, udało mi się zobaczyć wypłowiały dywan leżący na podłodze w pomieszczeniu prowadzącym zapewne do salonu, oraz obdrapane ściany.

- Panno LaFontaine, proszę wracać do pokoju! - wydarła się kobieta, która nie chciała mnie wpuścić do budynku. - Nie ma tu nic, co mogłoby panią interesować!

     Na dźwięk nazwiska Jade jakby nagle obudziłem się ze snu. Wszedłem do przedsionka i zamknąłem za sobą drzwi, na co kobieta przestała szarpać się z zamkiem w kolejnych drzwiach i odwróciła się w moją stronę. 

- Nie pozwoliłam panu wejść. - warknęła.

     Chciałem coś odpowiedzieć, ale w tym momencie drzwi, które kobieta zaciekle przytrzymywała, otworzyły się. Wytoczyła się zza nich wysoka brunetka ubrana w luźne spodnie i sprany podkoszulek. Na początku jej nie poznałem. Ale zaraz zauważyłem jej przenikliwie niebieskie oczy. Zapamiętałem je, mimo że tak rozpaczliwie chciałem zapomnieć.

- Czego on tutaj szuka? - zapytała Jade zdyszaną kobietę, która przyglądała się jej ze złością.

- Chce się zobaczyć z którąś z naszych pacjentek. - odparła. - Ale my nie przyjmujemy gości...

     Jade już jej nie słuchała.

- Ja przyjmuję. Chodź. - machnęła na mnie ręką i wróciła do pokoju, z którego przyszła.

~,~

Violetta

     W domu Francesci jak zawsze pachniało truskawkami. Nigdy nie udało mi się odkryć, skąd pochodzi ten zapach, ale go uwielbiam. Może dlatego sama Francesca kojarzy mi się z truskawkami. Luca poprowadził nas na górę, do pokoju Fran. Drzwi obklejone kolorowymi naklejkami, plakatami i przypadkowymi kartkami z zapisami nutowymi były zamknięte. Fran zazwyczaj zostawia je otwarte, bo uwielbia przyjmować gości. Ugościłaby w swoim pokoju każdego, kto by o to poprosił. Musi być naprawdę źle, jeśli się w nim zamknęła, sama. Francesca nie lubi samotności i wszyscy to wiedzą. Nawet, gdy cierpi, stara się przebywać wśród ludzi. 

- Francesca... - zaczęłam, wchodząc do pomieszczenia.

     Pokój wyglądał dokładnie tak samo, jak zazwyczaj. Kolorowy, wesoły i napełniający człowieka pozytywną energią. Zachodzące słońce wpadało przez odsłonięte okno, nadając pomieszczeniu magiczny wygląd. Tylko jedno się zmieniło. Francesca przytuliła się do pluszowego misia z napisem "Mi amor" i schowała twarz w ramionach. Wydawała z siebie zduszone szlochy. Nawet nie zauważyła, że przyszłyśmy.

- Co się stało? - Camila podeszła do niej i uklękła obok łóżka.

     Zebrałyśmy się wszystkie dookoła płaczącej Francesci.

- Nie jestem księżniczką. - wymamrotała, biorąc głęboki oddech. - Marco nie jest księciem. A to nie jest żadna cholerna bajka. - po tych słowach znowu wybuchła płaczem.

Nie pamiętam, kiedy tak naprawdę miał być rozdział, bo zmieniłam wygląd bloga i, uwaga, coś zabawnego, usunęły mi się wszystkie bajery. Takie jak "co czytam" i inne. A więc przepraszam, jeśli dodaję go z opóźnieniem. Rozdział znowu krótki, ale teraz chyba takie będą, bo o wiele przyjemniej mi się pisze. Mam nadzieję, że Wam się podoba. Kocham Was. <3 Do następnego! 

Buziaki, M. ;*