Violetta Story - Chapter 61.

Violetta Story, chapter 61.

Marco

     Rozmowa z moimi rodzicami przebiegła tak, jak się mogłem tego spodziewać. Nie chcieli słuchać ani mnie, ani Francesci czy jej brata. Oświadczyli, że nie mogą zostawiać swojego niepełnoletniego syna samego w innym kraju i zabierają mnie z powrotem do Meksyku. Nie pozwolili mi się nawet pożegnać z Fran i zaciągnęli mnie do samochodu. Zawsze byli wyjątkowo surowi i wymagający, ale przecież umieli także słuchać. Gdy podjęli decyzję o przeprowadzce do Argentyny, powiadomili mnie o tym i obgadali ze mną wszystkie najważniejsze kwestie. Nie chciałem wtedy zostawiać Meksyku, ale byłem także ciekaw innych kultur i zwyczajów i naprawdę cieszyłem się, że będę mógł poznać Argentynę. Tym razem jednak podjęli decyzję beze mnie.

- Kocham Francesce. - powiedziałem chyba już tysięczny raz. - Nie mogę jej zostawić.

     Mama westchnęła. Pewnie nudziło już ją moje ciągłe gadanie o tym, jak silne i prawdziwe jest moje uczucie do Francesci. Mimo, iż mówiłem samą prawdę.

- Naprawdę się cieszymy, że ją kochasz, ale ona jest Argentynką, a ty Meksykaninem. - odparł tata, nie patrząc na mnie. - Mogłeś się spodziewać, że to was w końcu poróżni.

     Poróżni? To, że pochodzimy z innych krajów, ani trochę nie przeszkadza mi w tym, by kochać ją całym sobą. To ich niezrozumienie nie pozwala nam być razem.

- Francesca jest Włoszką. - prychnąłem. - A poza tym, to nie ma nic do rzeczy. 

     Moje słowa nie zrobiły najmniejszego wrażenia na rodzicach. Najwyraźniej nie mieli ochoty na kłótnie i postanowili mnie ignorować. Sapnąłem zdenerwowany i kopnąłem walizkę, która stała obok mnie. Siedzieliśmy właśnie na lotnisku i czekaliśmy na odprawę. Samolot do Meksyku odlatywał dopiero za dwie godziny, więc nie rozumiałem, dlaczego nie pozwolono mi się nawet pożegnać z Fran. Czasu by starczyło. Czyżby rodzice przestali mi ufać?

- Pójdę po coś do picia. - odezwał się tata. - Przynieść wam coś?

     Pokręciłem głową, tak jak mama. Tata oddalił się wolnym krokiem. Nie potrafiłem przestać myśleć o Francesce. Gdy rodzice wyprowadzali mnie z jej mieszkania, wyglądała, jakby już się z tym pogodziła. Może już dawno zrozumiała, że nie ma sposobu, byśmy byli razem? Wykorzystała te kilka tygodni, kiedy to mogliśmy się cieszyć sobą, ale cały ten czas wiedziała, że to nasze ostatnie chwile razem? Nie wierzyła we mnie?

- Idź. - moje rozmyślania przerwała mama.

- Co? - zdziwiłem się.

     Westchnęła po raz kolejny i położyła mi ręce na ramionach.

- Nie wiem, co zrobisz. Nie wiem, czy pójdziesz się z nią pożegnać i tu wrócisz, czy może nam uciekniesz, ale... - zawahała się. - Ale ją kochasz, a ja nie chcę odbierać ci szczęścia. Więc idź.

     Zrozumiałem, że moja mama nigdy nie chciała odbierać mi Francesci. Czekała na dogodną chwilę, gdy tata gdzieś pójdzie, bym miał jak uciec? Zdawała sobie sprawę z tego, że mogę już nie wrócić na lotnisko i odlecą do Meksyku beze mnie. Ale mi zaufała.

- Dziękuję. - pocałowałem ją w policzek i zarzuciłem na plecy gitarę. - Dziękuję.

     A później odbiegłem czym prędzej. Sam nie wiedziałem, jaką decyzję podejmę, ale jednego byłem pewien: nie opuszczę Francesci.

~,~

Stefy

     Siedziałam w swoim pokoju, odcięta od świata zewnętrznego, i zastanawiałam się nad tym, dlaczego nie zauważyłam wcześniej wszystkich wad Tomasa. Zaślepiona miłością? Och, to brzmi tak dramatycznie. Jestem niczym księżniczka, której książe z bajki okazuje się być zwykłym chłopakiem. Problem w tym, że nie mam w sobie nic z księżniczki. Jestem tak zwykła i szara, że to aż boli. Rozrywa moje serce na tysiące kawałków, bo przy nim czułam się niezwykła.

     Próbowałam jakoś oswoić się z myślą, że to, co było między mną a Tomasem, skończyło się. Sama mu przecież powiedziałam, że to koniec, a on to zaakceptował. Problem w tym, że bardzo często coś mówimy, chociaż wcale tak nie myślimy. I tak właśnie było ze mną, bo nie mogłam tak po prostu zapomnieć o tym, że kocham Tomasa. Chciałam, och, jak bardzo chciałam. Ale co z tego?

- Stefy, ktoś do ciebie. - w drzwiach stanęła mama.

     Tomas? 

- Powiedz, że mnie nie ma. - poprosiłam ją.

     Mama westchnęła i odeszła powolnym krokiem. Po chwili z korytarza dobiegły mnie odgłosy jakiejś kłótni. Rozpoznałam głos Violetty i natychmiast wybiegłam z pokoju. Viola wyglądała na rozjuszoną, co wydało mi się dziwne, bo ona praktycznie w ogóle się nie denerwowała. Wszyscy wiedzieli, że Violetta Castillo jest opanowana i spokojna i rzadko wybucha. Tym razem jednak coś ją bardzo zdenerwowało.

- Violetta, co tu robisz? - zapytałam, stając obok mamy, która zaciekle walczyła z moją przyjaciółką.

- Przyszłam z tobą pogadać. - odparła Viola, biorąc głęboki wdech.

     Kiwnęłam mamie głową na znak, że już wszystko w porządku i zaprowadziłam Violettę do mojego pokoju. Gdy już usiadłyśmy naprzeciw siebie, zapytałam ją, o czym chce ze mną rozmawiać.

- Chodzi o Tomasa. - powiedziała, na co wyprostowałam się i zacisnęłam usta. - Był u ciebie, prawda?

     Przytaknęłam powoli. Nie miałam najmniejszej ochoty na rozmowę o Tomasie, ale Viola była wyraźnie czymś zdenerwowana. A skoro najpierw zapytała o Tomasa, to pewnie on ją wprowadził w taki nastrój. 

- Spóźnił się na pierwszy etap. - wymamrotała, zakładając włosy za uszy. - Jakimś cudem zdążył... Nie ważne, chodzi o to, że później poszedł z nami wszystkimi świętować do Resto i, wyobraź sobie, zaczął podrywać Ludmiłę.

     Otworzyłam usta ze zdziwienia. Tomas podrywał Ludmiłę? Po pierwsze, Lu ma chłopaka. Po drugie, zaledwie trzy godziny temu z nim zerwałam, a on już uderza do innych? Czyżbym była aż tak zakochana, że nie zauważyłam, jakim jest draniem? Okazuje się, że wszystko, w co wierzyłam, było kłamstwem. Tomas ukrywał swoje prawdziwe ja. Ale po co? Po co ze mną był i mówił, że mnie kocha i jestem dla niego najważniejsza? To się nie trzyma kupy.

- Zerwałam z nim zaraz przed reality, gdy do mnie przyszedł. - wyszeptałam, spuszczając wzrok. - Najwyraźniej szybko się otrząsnął.

     Violetta położyła mi rękę na ramieniu, chcąc mnie pocieszyć. Z jednej strony byłam jej wdzięczna za to, że przyszła do mnie i mi o tym opowiedziała, że nie zataiła nic przede mną. Ale gdzieś na tyłach mojej podświadomości narodziła się myśl, że gdybym tego nie wiedziała, to zerwanie z Tomasem bolałoby o wiele mniej. Na pewno nie tak, jak boli teraz, gdy już poznałam całą prawdę o nim.

- Chyba żadne z nas nie poznało nigdy Tomasa naprawdę. - odezwała się Violetta. - Święcie wierzyłam w to, że jest dobrym człowiekiem. Ale...

- Właśnie. - przerwałam jej gorzkim tonem. - Przy Tomasie zawsze musi być jakieś "ale".

     Bo to była prawda. Może on sam nigdy tego nie zauważył, ale tak jest - wiecznie coś idzie nie tak, zazwyczaj z jego winy. Nie twierdzę, że jestem idealna i nie popełniałam błędów, ale Tomas... To on zniszczył wszystko. Nawet jeśli ja też coś źle zrobiłam lub powiedziałam za dużo. 

~,~

Camila

     Byłam zbyt oszołomiona, by zareagować sensownie. Może i Daniel uznał, że szczerzenie się jest sensownym zachowaniem, bo nie odepchnęłam go ani nic takiego, ale ja tak nie uważam. Tyle czasu walczyłam ze sobą, próbując zapomnieć o tym, co było między mną a Danielem. Powstrzymywałam się, gdy nachodziła mnie ochota na wykrzyczenie mu prosto w twarz, że jest miłością mojego życia. A on tak po prostu mnie pocałował, jak gdyby nigdy nic. Nie mógł mi powiedzieć, że na pewno dam radę i popchnąć mnie w stronę sceny? Albo zrobić cokolwiek innego? Nie. On musiał mnie pocałować, przez co te wszystkie tłumione uczucia wyszły na wierzch i nie mogłam już absolutnie niczego ukryć.

     Po zakończeniu występów uciekłam. Nie wiedziałam, jak się zachowam, jeśli stanę twarzą w twarz z Danielem. Może wcześniej udało mi się go jakoś przekonać, że chcę być tylko jego przyjaciółką, ale po tym pocałunku... Jestem pewna, że on wie. Wie wszystko, bo pozwoliłam mu się tego dowiedzieć. Nie odepchnęłam go, nie skrzyczałam go, ale tylko się uśmiechnęłam. I wyczytał wszystko z tego jednego uśmiechu. 

- Nie uciekaj, Cam. - jego głos obudził we mnie ulgę i przerażenie jednocześnie. - Od miłości nie uciekniesz.

     Odwróciłam się w jego stronę, nie chcąc wyjść na jeszcze większego tchórza. Widział mnie zwiewającą mu sprzed nosa, to już wystarczająco dużo.

- Od niczego nie uciekam. - odparłam, unosząc głowę.

     Daniel zaśmiał się i postąpił krok do przodu, tym samym się do mnie przybliżając. Umysł podpowiadał mi, żebym się cofnęła, ale serce krzyczało: "Stój!". Posłuchałam serca.

- Prawie ci się udało mnie nabrać, wiesz? - jego głos był tak spokojny, że aż zadrżałam. - Ale nie ma zbrodni idealnej.

     Mówił o zatajeniu przed nim moich uczuć jak o czymś złym. Ale czy rzeczywiście postąpiłam aż tak egoistycznie, jak mi się wydaje? Myślałam tylko o sobie, czy jednak miałam na uwadze też jego dobro? Do jasnej cholery, co ja sobie w ogóle wtedy myślałam?

- Zbrodni? - pisnęłam, chociaż wcale nie chciałam zabrzmieć tak żałośnie.

     Uśmiechnął się półgębkiem i zbliżył się jeszcze bardziej. Poczułam jego perfumy, te same co zawsze. Próbowałam nie zwracać na to uwagi, ale zaraz jego ciepły oddech otulił mój policzek i już wiedziałam, że jest zbyt blisko, bym zdołała uciec. Nie ma drogi powrotnej.

- Próbowałaś zabić naszą miłość... - reszta jego słów utonęła w moich ustach.

      Klamka zapadła. Kocham go za bardzo.

~,~

Leon

     Pewnie nie powinienem tak myśleć, bo przeszedłem naprawdę dużo, by wreszcie móc patrzeć na Tomasa Heredię bez odrazy i nienawiści. Ale miałem wielką ochotę przyłożyć mu prosto w tą uśmiechniętą facjatę, gdy pojawił się w auli Studio. Przez tego idiotę Violetta była tak zdenerwowana, że trzęsła się jak galareta. Udział w reality jest dla niej ważny, a on wszystko psuje. Zamienia coś pięknego w koszmar. Jak on w ogóle może? Jak może krzywdzić moją Violettę? Zresztą, ten facet rani wszystkich dookoła, co udowodnił nam, próbując podrywać Lu podczas świętowania zakończenia pierwszego etapu reality. Najwidoczniej zerwali ze Stefy, ale nie zdziwiłbym się, gdyby się jednak okazało, że zarywał do innej, będąc w związku. Nauczyłem się już, że po Tomasie można spodziewać się wszystkiego. Za namową Violetty próbowałem mu nawet zaufać, ale teraz już jest jasne, że od początku miałem co do niego rację. To zwykły drań, który udaje wrażliwego chłopczyka. 

- Co taki zamyślony, hm? - z zamyślenia wyrwał mnie głos ojca. - Wydajesz się ostatnio żyć w innym świecie, Leon.

     Uśmiechnąłem się lekko. Tata codziennie mówił mi to samo, jakby się zaciął. Ale on zawsze miał tendencję do powtarzania się, a mnie to nigdy jakoś szczególnie nie denerwowało. Swoją drogą, nawet lubię to, że znam go na tyle dobrze, że zauważam takie drobiazgi. Tak samo jest z Francescą, która myli niektóre słowa, albo Violą i tym jej przygryzaniem wargi, gdy się czegoś wstydzi. Dobrze jest znać kogoś na wylot. Dobrze jest mieć świadomość, że wiesz o tej osobie więcej, niż większość ludzi. 

- Dużo się dzieje, pierwszy etap reality i te sprawy. - westchnąłem, obracając w palcach kluczyki od motoru.

     Tata pokiwał głową i wrócił do czytania gazety. Najwidoczniej tego dnia nie miał ochoty na pogawędkę. A może zorientował się, że od kilku dni rozmawiamy o tym samym. Po chwili podniosłem się i poszedłem do swojego pokoju, by pobyć trochę w samotności. Nie chciałem już myśleć o Tomasie i o przeróżnych formach tortur, które mógłbym na nim zastosować. Ale ta sprawa ciągle wracała do mnie, jak bumerang. Chętnie bym gdzieś wyszedł, ale nie miałem zielonego pojęcia, gdzie. Violetta o tej godzinie nie wychodzi z domu, bo jej ojciec się martwi, Andres odkrył ostatnio "legowisko kosmitów" przed swoim domem i zaszywa się w pokoju zaraz po zajęciach w Studio, a Lara jakby zapadła się pod ziemię. Przez próby All For You i przygotowania do reality nie miałem ostatnio zbyt wiele czasu na jazdę na torze, ale kilka razy próbowałem dodzwonić się do Lary. Bezskutecznie - wszystkie moje połączenia odrzuciła. 

     Odwróciłem głowę w stronę drzwi, gdy usłyszałem ciche pukanie. Ku mojemu zdziwieniu, w wejściu do pokoju stała Violetta. 

- Nie mogłam usiedzieć w domu. - odezwała się, podchodząc do mnie. - Za dużo myśli kłębi mi się w głowie.

     Usiadła obok mnie, a ja objąłem ją ramieniem. To zabawne, że dopiero co o niej myślałem, a ona nagle się zjawia. Niczym dobra wróżka.

- Witaj w klubie. - wymamrotałem.

     Siedzieliśmy przez kilka minut w milczeniu, które wcale nas nie krępowało. W towarzystwie Violetty mogłem zapomnieć o wszystkich zmartwieniach, które nie dawały mi spokoju. Wiedziałem, że Vilu rozumie mnie bez słów i nie muszę jej opowiadać o tym, co mnie dręczy. Ona też nie musiała mi nic mówić. Wystarczyło nam to, że jesteśmy razem. 

     Violetta wspięła się na moje kolana i zamknęła powieki, wtulając się w moją koszulkę. Wydawało mi się, że zasnęła, ale gdy drzwi otworzyły się z hukiem, poderwała się na nogi. Do pomieszczenia weszła całkiem przemoczona dziewczyna, w której dopiero po chwili rozpoznałem Larę. Wyglądała całkiem inaczej, niż zazwyczaj. Przyzwyczaiłem się do tego, że ona nigdy nie traci dobrego humoru i jest wiecznie szczęśliwa. Ale stała przede mną z takim wyrazem twarzy, który przypomniał mi, że Lara też może być smutna czy zraniona.

- Lara? - w moim głosie słychać było zdziwienie. - Co tu robisz? 

-  Wiem, że nie powinnam tu przychodzić, bo ostatnio całkiem cię olewałam, ale... - spuściła głowę. - Nie mam gdzie iść.

     Violetta spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami. Odwzajemniłem jej spojrzenie, kompletnie zdezorientowany. Nie wiedziałem, jak mam interpretować słowa Lary. Nie wiedziałem w tamtym momencie nic. Viola szybciej ode mnie się otrząsnęła i okryła Larę kocem, który wzięła z mojego łóżka. Dziewczyna podziękowała cicho i przygryzła wargę.

- Chyba wam przeszkadzam. - wyszeptała.

     Viola pokręciła energicznie głową.

- Nie, coś ty. - odparła z lekkim uśmiechem. - Jeśli chcesz, to pójdę, a ty wyjaśnisz Leonowi...

Lara powtórzyła wcześniejszy gest Violetty, uciszając ją. 

- Nie, zostań. - powiedziała zachrypniętym głosem. - Wyjaśnię wam obojgu.

     I opowiedziała nam o tym, że Nico jest jej bratem, jej ojciec z nią nie rozmawia, odkąd się o tym dowiedziała, a sam Nico nie chce dać jej spokoju. Wydzwania do niej bez przerwy, a ona nie ma siły na konfrontację z nim. Przysłuchiwałem się jej opowieści z szeroko otwartymi oczami, nie mogąc uwierzyć w to wszystko. Jak to jest po tylu latach dowiedzieć się, że ma się rodzeństwo? Na pewno nie jest łatwo żyć ze świadomością, że nikt nie miał na tyle odwagi, by cię o tym poinformować. Lara musi się czuć oszukana i zdradzona. Chyba każdy by się tak czuł na jej miejscu.

- Nie chcę wracać do domu, bo tata traktuje mnie jak powietrze, a ja nie mogę tego znieść. - załamał się jej głos, ale mówiła dalej. - Teraz nie mam już nikogo i...

     Violetta przerwała jej i przytuliła ją mocno. Po ich policzkach popłynęły łzy, a ja sam z trudem powstrzymałem płacz. Niby jestem facetem, a rozczula mnie widok mojej najlepszej przyjaciółki i miłości mojego życia, pocieszających się nawzajem. Po chwili wstałem i po cichu wyszedłem z pomieszczenia, zostawiając je same. Lara przyszła po pocieszenie do mnie, ale chyba Viola jest w tym lepsza. Poza tym, od dawna chciałem, by wreszcie przestały żywić do siebie tą urazę, która pozostała po tym, jak Lara wyznała mi miłość. 

     Chyba wreszcie się udało.

~,~

Ludmiła

     Nie byłam pewna, czy powinnam się przejmować tymi nieudolnymi zalotami Tomasa, czy jednak je olać. Nic do niego nie czuję już od bardzo długiego czasu, nie mogę nawet powiedzieć, że jesteśmy przyjaciółmi. Praktycznie ze sobą nie rozmawiamy. Tak naprawdę to chyba zapomniałam o tym, że kiedykolwiek byłam zakochana w Tomasie. Pojawił się Federico i wywrócił całe moje życie do góry nogami, więc jak mogłabym pamiętać o jakimś banalnym zauroczeniu, które po chwili mi przeszło?

- Lu, myślisz, że powinienem dać innym znać, że jesteś moja? - odezwał się Fede, udając zamyślonego. - Wygląda na to, że nie wszyscy to wiedzą.

     Parsknęłam śmiechem i pacnęłam go w ramię. Odkąd wyszliśmy z Resto, co chwilę zadawał mi pytania w stylu "Czy na pewno wszyscy wiedzą, że jesteś moja?". Do tego stroił przy tym tak zabawne miny, że już kilka razy musieliśmy przystanąć, bo nie mogłam przestać się śmiać. 

- Jestem pewna, że dajesz o tym znać wystarczająco często. - odparłam, chichocząc.

     Federico objął mnie ramieniem i dalej szliśmy w milczeniu. Czułam na sobie jego wzrok, ale starałam się nie zwracać na to uwagi. Przyzwyczaiłam się już do tego, że on czasami woli patrzeć się na mnie niż rozmawiać. Nigdy nie miałam problemu z tym, że ktoś skupia na mnie swoją uwagę, ale przecież to Federico. Gdy on tak na mnie patrzy, przechodzą mnie ciarki i sprawia mi wielką trudność to, by nie odwzajemnić spojrzenia.

- No już, bo aż się czerwona zrobiłaś. - powiedział Federico, wybuchając śmiechem. - Przecież wiem, że moje spojrzenie wywołuje u ciebie gęsią skórkę.

     Spojrzałam na niego z oburzeniem i pokazałam mu język. 

- A właśnie, że nie. Jest mi kompletnie obojętne, czy na mnie patrzysz, czy nie. - zaprotestowałam. - A poza tym, nawet nie masz ładnych oczu.

     Och, co za kłamstwo, Lu.

- Tak? Naprawdę tak uważasz? - przystanął i położył mi dłonie na ramionach.

     Uniosłam brew, czekając na jego kolejny ruch. Albo zamknie mi usta pocałunkiem, albo będziemy się tak sprzeczać. Nie jestem pewna, którą opcję wolę. Fede jakby zorientował się, że nie mam zamiaru mu odpowiedzieć, i uśmiechnął się pod nosem. Jego usta znalazły się na moim policzku, ale ja ani drgnęłam. Lubię, jak się ze mną droczy. No cóż, dopóki nie stracę kontroli, to jest dosyć fajnie.

- Nadal gramy w tą grę? - wyszeptał, zatrzymując usta centymetr od moich.

- Hm, chyba tak. - mój głos zadrżał, chociaż wcale tego nie chciałam. 

- Kto wygrywa? - czułam na twarzy jego ciepły oddech.

     Co za głupie pytanie. W końcu mnie pocałował. Najwyraźniej stracił ochotę na przedrzeźnianie się.

      Oczywiście, że za każdym razem ty wygrywasz, kochanie.

Taki trochę krótki tym razem, ale powiem wam, że jestem z niego w miarę zadowolona. Mam nadzieję, że Wam także się spodoba. :) Przepraszam, wiem, że miał być tak naprawdę wczoraj, ale się nie wyrobiłam. Mam na głowie dużo więcej, niż się spodziewałam. Niby mam ferie, no, ale taki już mój straszny los. Dziękuję Wam za komentarze, kliknięcia w ankiecie i czytanie mojego opowiadania. Do następnego! <3

Buziaki, M. ;*