Violetta Story - Chapter 53.

Violetta Story, chapter 53.

 German

     Jade. Osoba, którą odegrała bardzo ważną rolę w moim życiu, mimo wszystko. Nigdy nie wymaże jej z pamięci, nie mogę zapomnieć chwil, które z nią spędziłem. Tak naprawdę byłem z nią przez jakiś czas szczęśliwy, oboje byliśmy szczęśliwi. Myślałem, że ją kocham, że jest dla mnie kimś, kogo szukałem - bratnią duszą. Po śmierci Marii wydawało mi się niemożliwe, bym znalazł kogoś takiego. Może byłem zaślepiony szczęściem. A może ona od zawsze umiała omotać sobie tych naiwnych wokół palca. Zdecydowanie byłem naiwny. Ale przecież ten etap w moim życiu już się skończył. Przestałem myśleć o Jade i o tym, że mimo swojego charakteru też jest człowiekiem i zraniłem jej uczucia. W pewnym sensie udało mi się zamazać jej twarz i widziałem ją jakby przez mgłę, w snach. 

     Od ostatniego incydentu z jej udziałem nie miałem z nią kontaktu. Rozpłynęła się w powietrzu? Tak to sobie tłumaczyłem w chwilach melancholii, gdy zastanawiałem się nad tym, co ona teraz robi i jak sobie radzi. Myślałem o tym, chociaż wcale nie chciałem i to utwierdzało mnie w przekonaniu, że nigdy nie można uciec od przeszłości i ran, które na nas pozostawiła. 

     Życie potrafi być złośliwe i zaskakujące. Ta niewiarygodna szybkość, z jaką wszystko pędzi do przodu na chwilę znika i idziemy powoli, chłonąc najważniejsze doznania. I wtedy znowu zrywamy się do biegu, bo los tak chce. Coś umyka naszej uwadze, a później wraca, by nas zaskoczyć jeszcze bardziej niż poprzednim razem. I tak właśnie się czułem, gdy stanęła przede mną prawie idealna kopia Jade LaFontaine. Jakby cały świat nagle ruszył do przodu zbyt szybko, bym mógł wszystko opanować, jakoś się uporać z uczuciami.

- Porozmawiać? Ale o czym? - wykrztusiłem, patrząc na kobietę, która przedstawiła się jako Esmeralda.

     Odgarnęła z twarzy swoje brązowe włosy dokładnie takim samym gestem. Oczami wyobraźni ujrzałem Jade. W Esmeraldzie była jednak powaga i delikatność, jakiej u Jade zawsze mi brakowało. Tylko to utrzymało mnie w przekonaniu, że stoi przede mną ktoś tylko do mojej byłej narzeczonej podobny i nic więcej.

- O Jade. A niby o czym? - Esmeralda uniosła brwi. 

     Potrząsnąłem głową, by powrócić do rzeczywistości i wypuściłem głośno powietrze. 

- Nie mam od dłuższego czasu kontaktu z Jade. Naprawdę nie wiem, o czym chce pani ze mną rozmawiać... - zaprotestowałem.

     Esmeralda wolnym krokiem podeszła do stołu zastawionego potrawami. Byłem tym taki zaskoczony, że aż urwałem w połowie zdania. Kobieta postawiła swoją czarną, skromną torebkę na wolnej przestrzeni, jaką znalazła na blacie i poprawiła granatową marynarkę. Później odwróciła się z powrotem do mnie i zlustrowała mnie wzrokiem.

- Zna pan Jade. - odezwała się. - A więc chyba zdaje sobie pan sprawę z tego, jaka ona jest. Czasami widzi rzeczywistość w zbyt różowych kolorach, ale to działa w dwie strony.

     Otworzyłem usta, by coś powiedzieć, ale Esmeralda uciszyła mnie machnięciem ręki. Czułem bijącą od niej pewność siebie.

- Proszę dać mi skończyć. A więc, Jade nie jest w zbyt dobrym stanie. - kontynuowała. - Obecnie przebywa w ośrodku psychiatrycznym, po tym, jak zaczepiała na ulicy mężczyzn, myśląc, że są panem. Nie będę się wdawać w szczegóły, bo po pana minie wnioskuję, iż sobie to łatwo wyobrazić. - uśmiechnęła się kpiąco. - To pana wina.

     Aż mnie zatkało. Wciągnąłem gwałtownie powietrze i się nim zakrztusiłem z wrażenia. Ramallo uderzył mnie mocno w plecy otwartą dłonią, bym przestał kasłać.

- Jak to moja wina?

     Esmeralda zachichotała pod nosem, jakby bawiło ją to, że właśnie prawie umarłem z zaskoczenia. 

- Twoja, bo pozwoliłeś jej się pokochać. 

     Nie uszło mojej uwadze, że zrezygnowała już ze zwracania się do mnie per pan. 

~,~

Federico

     Słowa Ludmiły rozbrzmiewały w mojej głowie przez całą drogę do hotelu, w którym obecnie mieszkałem z mamą. Oczywiście zaraz po ich wypowiedzeniu uciekła. Nie pobiegłem za nią, bo coś mi podpowiadało, że ona potrzebuje samotności. Każdy czasami musi sobie pomyśleć w odosobnieniu, z dala od wścibskich spojrzeń. 

W tej chwili tak. Bo jestem z tobą.

     Zrozumiałem, że Ludmiła w pewnym sensie boi się szczęścia, boi się wreszcie przyjąć do wiadomości, że i jej należy się odrobina radości i uśmiechu w życiu. Ta dziewczyna wiecznie udaje, nie wie, kim jest tak naprawdę. To dość zabawne, bo ja akurat doskonale wiem, kim jest Ludmiła Ferro. Wie to także Naty, która postanowiła dać jej drugą szansę. Ludmiła jest niesamowicie utalentowana, wrażliwa, bardzo szybko przywiązuje się do ludzi i boi się porażek. Takie cechy odkryłem u niej podczas niewielkiej ilości czasu, jaką razem spędziliśmy. Może warto porozmawiać z Naty? Ona w końcu zna Ludmiłę praktycznie od zawsze. Na pewno wie o niej więcej, niż ktokolwiek inny.

     Czy zakochałem się w panience Ferro? Zadaję sobie to pytanie od dłuższego czasu, ale nie potrafię znaleźć na nie odpowiedzi. Ciągle pamiętam o tym niefortunnym zauroczeniu Violettą z tamtego roku. A co, jeśli do Ludmiły też czuję coś tak kruchego, że niedługo o tym zapomnę? Nie chcę jej zranić, a to jest bardzo łatwe. Wystarczy jeden niewłaściwy gest, jedno słowo, a ona znowu zamknie się w swoim królestwie i mnie do niego nie wpuści. Hm, tak naprawdę nadal jeszcze mnie do niego nie wpuściła. Czuję między nami dystans, jakąś barierę, którą tylko ona może przekroczyć. 

     Wyszarpnąłem z kieszeni dżinsów telefon i szybko wystukałem na klawiaturze numer Natalii. Poczułem, że rozmowa z kimś, komu także zależy na Lu, jest konieczna. Szkoda, że nie znam więcej osób, dla których Ferro by coś znaczyła.

- Federico? Dlaczego dzwonisz tak późno? - rozległ się głos Naty.

     Odetchnąłem głęboko, by uspokoić drżenie głosu. Nie wiedziałem, co powiedzieć. O co tak naprawdę chciałem zapytać Naty? Czego chciałbym się dowiedzieć? 

- Jak dostać się do królestwa Ludmiły? - wypaliłem.

     Już chciałem się poprawić, bo przecież Naty nie zrozumiałaby mojego bełkotu na temat jakichś królestw. Powinienem zatrzymać swoje przemyślenia dla siebie. 

- Jest pewne hasło. Mogę ci je zdradzić. - odparła, jakby dokładnie wiedziała, o czym bredzę.

     Zdałem sobie sprawę z tego, że przecież Naty dostała się dawno temu za mury królestwa Ludmiły. Lepiej niż ktokolwiek inny wiedziała, o czym mówię.

- Mów. - poprosiłem cicho.

- Dwa proste słowa. Kocham cię.

~,~

Francesca

     To tak jakby ktoś zabrał mi cząstkę mnie samej. Tak jakbym straciła coś, bez czego trudno mi oddychać. Tak się czułam, leżąc podłodze na środku mojego pokoju i rozmyślając o Marco.

     Tak, wiem, powinnam dać sobie spokój i po prostu zapomnieć, a nie użalać się nad sobą. Robienie z siebie ofiary nic nie da. Lepiej podnieść się i iść dalej, z dumnie uniesioną głową. Po co zadręczać się przeszłością? Niektóre chwile i ludzie nigdy nie wrócą, będą żyć tylko w naszej pamięci. Tyle, że ja nie chcę wcale powiedzieć mu "żegnaj". Co z tego, że to już koniec nas? Ja nie umiem wymazać go z pamięci.

- Fran. - cichy głos przedarł się do mojej świadomości.

     Bez pośpiechu wstałam z podłogi i założyłam za ucho kosmyki włosów, które wymknęły się zza białej opaski ozdobionej czerwoną kokardką. Przetarłam oczy, bo miałam dosyć zamglony obraz. Dostrzegłam Violettę, Camilę, Stefy i Naty. Wszystkie cztery miały zatroskane miny.

- Co tu robicie? - zapytałam zachrypniętym głosem.

     Spojrzały po sobie i po chwili odpowiedziała mi Violetta.

- Byłyśmy przecież umówione na karaoke. 

     Spuściłam wzrok. Zachowałam się jak kompletna egoistka, tak po prostu sobie wychodząc i olewając przyjaciółki. Ale byłam zaślepiona cierpieniem. Nie widziałam nic poza zamazanym obrazem zatłoczonego Resto, łzy płynęły po moich policzkach strumieniami. Czy to jest jakieś usprawiedliwienie, czy może nie mam nic na swoją obronę?

- Chodzi o Marco? - zapytała cicho Stefy.

     Skinęłam ledwo dostrzegalnie głową i usiadłam przed dużym lustrem zawieszonym na ścianie. Przyjrzałam się dokładnie swojemu odbiciu. Coś jest ze mną nie tak? Dlaczego mnie spotyka to wszystko? Jestem taka przeciętna, taka zwykła, taka nijaka. 

- On wyjeżdża do Meksyku. - wyszeptałam. - A przecież ja go kocham.

     Przymknęłam powieki i pozwoliłam łzom płynąć swobodnie po bladych policzkach. Zacisnęłam mocno pięści, by nie walnąć w coś z całej siły w przypływie niekontrolowanych emocji.

- Jesteśmy z tobą, Fran, pamiętaj. - wszystkie cztery objęły mnie lekko ramionami.

     Mimo wszystko uśmiechnęłam się przez łzy. Gdy świat mi się wali, one są obok. Gdy promienieję ze szczęścia, one są obok. Są zawsze, nie ważne, czy to dobre czy złe chwile. Prawdziwi przyjaciele to skarb. Może jednak nie wszystko w moim życiu jest takie najgorsze. I mnie spotykają dobre rzeczy.

- Chodźcie na to karaoke. - zaśmiałam się przez łzy. - Muszę coś robić, bo oszaleję.

     Dziewczyny uśmiechnęły się do mnie szeroko. Wiem dobrze, o czym każda z nich pomyślała. Taką Fran znamy i kochamy. Właśnie. Przecież taka jestem. Silna i niezależna. Nieszczęśliwa miłość to nie koniec świata. Marco kiedyś wróci, bo naprawdę mnie kocha. Nie jestem naiwna i wiem, że nie wszystko kończy się dobrze, ale... Ta historia akurat dostanie swój happy-end. Jestem tego pewna. 

~,~

Violetta

     Pociągnęłam łyk koktajlu truskawkowego i przyjrzałam się ludziom tańczącym na parkiecie. Uśmiechnięte twarze, rozczochrane włosy - wszyscy wyglądali praktycznie tak samo. Tylko jedna postać odznaczała się na tle tłumu. Francesca. Odkąd weszłyśmy do klubu karaoke nie opuszczała parkietu. Przetańczyłam z nią kilka piosenek, ale ileż można. Stefy, Naty i Cami postanowiły pośpiewać i obecnie robiły furorę wśród zebranych swoim wykonaniem "Veo Veo". Ja jakoś nie potrafiłam zmusić się do wejścia na scenę. W głowie ciągle siedziała mi Fran i to, w jakim była stanie, gdy do niej przyszłyśmy. A później tak szybko się pozbierała. Zawsze zazdrościłam jej tego, że jest taka silna i potrafi sobie poradzić z najtrudniejszymi problemami. Nie ważne, co się dzieje, Francesca Resto zawsze znajdzie jakiś sposób, by się z tym uporać. Utrata miłości swojego życia... Pamiętam doskonale, co się ze mną działo, gdy wyjechałam do Madrytu. Umierałam z tęsknoty za Leonem, nie chciałam wychodzić z domu, krzyczałam, płakałam, rzucałam przedmiotami. Uczucie rozrywające mnie od środka było nie do zniesienia. Cóż, niestety nie każdy radzi sobie tak dobrze z cierpieniem jak nasza Fran. 

- Violu, chodź ze mną potańczyć! - zawołała wesoło Fran, przerywając moje rozmyślania.

     Uniosłam na nią wzrok i ujrzałam szeroki uśmiech, który chyba miał zamaskować to, co tak naprawdę w tamtym momencie odczuwała moja przyjaciółka. Może i jestem bardzo wrażliwa i nie umiem uporać się z niektórymi uczuciami tak jak Fran, ale potrafię odróżnić fałszywy uśmiech od prawdziwego. 

- A nie wolałabyś pogadać? - zapytałam niepewnie.

     Francesca usiadła obok mnie na miękkiej kanapie, którą zajmowałam tylko ja. 

- Wiesz, ty potrzebujesz rozmowy, gdy cierpisz. - zaczęła. - Ale ja nie chcę rozmawiać, ja chcę się bawić, uśmiechać i cieszyć tym, co jeszcze mi zostało. Tak wiele dzisiaj straciłam.

     Wiedziałam, że ma na myśli Marco. Był praktycznie całym jej światem, zajmował w jej sercu bardzo dużo przestrzeni. Zakochała się w nim tak, jak jeszcze nigdy, obdarzyła go uczuciem, które bała się komukolwiek podarować po niefortunnym zauroczeniu Tomasem. Marco pokazał jej, że jest jeszcze sens kochać, że to uczucie może rozjaśnić nawet najsmutniejsze dni. A teraz odszedł. O tak, Francesca rzeczywiście straciła bardzo dużo.

- Przepraszam, Fran. - westchnęłam. - Chyba powinnam częściej myśleć o potrzebach innych, a nie tylko wiecznie "ja, ja, ja"... 

     Przyjaciółka położyła mi dłoń na ramieniu i uśmiechnęła się. Jej wyraz twarzy mówił, że nie ma mi za złe tego, że się odrobinę pomyliłam. Nikt nie jest idealny.

- Zawsze przy mnie jesteś i to jest najważniejsze. - powiedziała Fran. - Kocham cię.

     Po tych słowach przytuliłam ją do siebie mocno. Wielkie szczęście, że spotkałam Francescę Resto. Bez nie nie byłabym tym, kim jestem. Jak zwykle musiało stać się coś złego, bym uświadomiła sobie kolejną ważną rzecz.

~,~

Stefy

     Od kiedy zamieszkałyśmy z mamą u babci, moje życie stało się niewiarygodnie monotonne. Nigdy nie byłam zrzędliwa, więc nikomu nie zwierzyłam się z tego, że to wszystko zaczyna mnie powoli nudzić. Że nie cieszą mnie już takie błahostki jak randka z Tomasem czy babeczki, które mama piecze raz na tydzień. Jakaś ważniejsza rola w zadaniu wyznaczonym przez Pablo, pochwała od Jackie, która jest bardzo wymagająca, wypad na miasto z przyjaciółmi... Tak, wiem, powinnam być wdzięczna losowi za to, że pozwolił mi wreszcie na odrobinę szczęścia. Ale to chyba prawda, że najbardziej pragniemy tego, czego nie możemy mieć.

     Chciałam mieć spokojne życie, a kiedy je dostałam... Poczułam, że dreszczyk emocji jest niezbędny.

- Stefy, co ta kanapka ci zrobiła? - ciszę rozdarł rozbawiony głos mamy.

     Zauważyłam, że porwałam kawałek chleba na małe kawałeczki i porozkładałam je na talerzu, przez co utworzyły serce. 

- Przepraszam, zamyśliłam się. - wymamrotałam, wpychając do ust część mojego "dzieła".

- Myślałaś o Tomasie? - zapytała mama, uśmiechając się domyślnie, tak, jak potrafi tylko matka pytająca swoje dziecko o miłosne rozterki.

     Westchnęłam cicho i upiłam łyk zimnej już herbaty.

- Tak właściwie to myślałam o... tacie.

     Mina momentalnie jej zrzedła. Tak, nie powinnam o tym wspominać. W końcu tyle krzywdy nam wyrządził, zniszczył nam praktycznie całe życie swoim uzależnieniem od alkoholu. Nie miałam szansy na normalne dzieciństwo, wszystko przeminęło szybko jak jakiś przykrótki koszmar, po którym budzisz się w ciepłym łóżku i uświadamiasz sobie, że nic ci nie grozi. 

- Stefy... - zawahała się.

- Nie powinnam. Wiem. Przepraszam. - spuściłam głowę i zaczęłam wodzić palcem po talerzu.

     Mama chyba chciała powiedzieć coś jeszcze, ale przerwało jej delikatne pukanie do drzwi. Podniosłam się, bo pomyślałam sobie, że to pewnie Tomas przyszedł po mnie, żebyśmy razem poszli do Studia, ale babcia mnie uprzedziła. Dość szybkim krokiem wyszła z kuchni i otworzyła drewniane drzwi. Nie stał za nimi Tomas.

     Stała tam osoba, której w życiu bym się nie spodziewała przed tymi drzwiami. Ubrany w garnitur. W życiu nie widziałam go w garniturze. Wyglądał jak... nie on. Ogolona twarz, oczy nie zamglone, ale czyste i lustrujące wszystko dookoła tak, jakby to był pierwszy raz. Jakby urodził się na nowo.

     Ujrzałam mojego ojca.

~,~

Camila

     Starałam się z całych sił nie myśleć o Danielu. Wybraliśmy drogę, którą każde z nas musi kroczyć osobno. Wspólnie zdecydowaliśmy, że tak będzie lepiej. To dziwne, bo wcale nie jest mi lepiej bez niego. Ale muszę zwalczyć w sobie to dziwne uczucie, którym darzę Daniela. Teraz nie jestem już pewna tego, że to miłość. Coś się zmieniło. Nigdy chyba nie ufałam Danowi. Zawsze było jakieś "ale", które wisiało między nami niewypowiedziane. Naszemu związkowi czegoś brakowało. Może prawdziwego uczucia? A może zaufania? Teraz to nie ważne, bo nadszedł koniec. I nic nie możemy z tym zrobić.

- Cami, pospiesz się. - ponagliła mnie Francesca.

     Odgarnęłam w roztargnieniu włosy z twarzy i spakowałam do kolorowej torebki potrzebne rzeczy, po czym uśmiechnęłam się do przyjaciółki. 

- Możemy iść.

     Wyszłyśmy na świeże powietrze i ruszyłyśmy w kierunku Studia. Długa sukienka łopotała wokół moich kostek przy dość porywistym wietrze, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że świat się nie zmienił. Od zerwania z Danielem nabrałam zwyczaju analizowania wszystkich doznań, tak jakbym na siłę próbowała się przekonać, że wcale nie tak wiele rzeczy uległo zmianie. 

- Cami, powiedz, jak to jest, patrzysz codziennie na Daniela i wiesz, że nie możesz z nim być... - odezwała się Fran.

     Przyjrzałam jej się. Widoczne było, iż moja przyjaciółka z całych sił próbuje uporać się ze stratą Marco. Znam ją bardzo dobrze i wiem, co robi, gdy cierpi. Oczywiście pierwszym etapem zawsze jest to, że się załamuje, po czym wstaje na nogi. Później stara się przeanalizować to, jak zachowała by się inna osoba na jej miejscu, zadaje mnóstwo pytań. 

- Na początku było mi trudno. Ale zrozumiałam, że nasze uczucie nie było do końca prawdziwe. To nigdy nie była miłość. - westchnęłam, mrużąc oczy przed słońcem, które rankiem świeciło mocno nad Buenos Aires.

     Francesca otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale zaraz z tego zrezygnowała. Pogłaskałam ją po ramieniu w geście otuchy.

- Jak myślisz... To lepiej, że Marco jest daleko i nie mogę na niego patrzeć? - zapytała po chwili cichym głosem. - Chyba nie zniosłabym myśli, że jest blisko i nie mogę...

     Lepiej? Nie. Na pewno nie jest lepiej, gdy tracisz miłość swojego życia.

- Nie, Fran, tak wcale nie jest lepiej. - odparłam. - Powinnam cię pocieszyć, ale nie chcę kłamać. Gdy tracisz miłość, okoliczności nie są ważne. Zawsze jest tak samo.

     Pierwszy raz przyszło mi do głowy, że uczucie, które mogło zrodzić się między mną a Danielem nie dostało szansy. Za mało czasu, zbyt duże oczekiwania.

~,~

Leon

     Próbowałem się z tym uporać. Naprawdę próbowałem. Ale przez to nie śpię już po nocach, nie umiem się na niczym skupić. Przez jakiś czas wychodziło mi udawanie szczęśliwego. Ale wiecznie nie można nosić maski. 

- Leon! - poczułem jej kruche ramiona obejmujące moją szyję.

     Przytuliłem ją do siebie już odruchowo, bo dotykanie jej stało się dla mnie jak oddychanie. Niezbędne do życia. 

- Cześć. - szepnąłem, gdy się ode mnie odsunęła.

     Spuściłem głowę, ale i tak poczułem na sobie jej przenikliwe spojrzenie. Lustrowała mnie wzrokiem dokładnie, jakby szukała czegoś, co jest nie tak, jak powinno.

- Martwisz się. - stwierdziła tak cicho, że ledwo słyszalnie.

     Szeroki uśmiech momentalnie zniknął z jej twarzy, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Odgarnęła niesforne kosmyki włosów, które wymknęły się z zaplecionego luźno warkocza i przygryzła wargę. Cofnęła się o kilka kroków i usiadła na krześle, które najprawdopodobniej zostawił tam Beto w roztargnieniu poprzedniego dnia.

- Boję się. - odezwałem się.

     Po jej minie wywnioskowałem, że doskonale wie, co siedzi mi w głowie. Nigdy nie potrzebowaliśmy wielu słów, by odkryć swoje najskrytsze sekrety.

- Myślałam, że mi ufasz. - jej głos się łamał.

     Uklęknąłem przy niej i ująłem jej dłonie. 

- Ufam. - pocałowałem delikatnie zewnętrzną stronę jej filigranowej rączki. - Ale jestem tchórzem, Violu.

     Westchnęła cicho i zsunęła się z krzesła prosto w moje ramiona. 

- Nie jesteś tchórzem, Leon. - wymamrotała, wtulając się w moją koszulę. - Strach nie jest niczym złym. 

     Przycisnąłem ją do siebie mocno, ale już nic nie powiedziałem. Co z tego, że każdy odczuwa strach. Co z tego, że to normalne. No tak, mogę się bać wysokości czy czegokolwiek innego, ale myślałem, że o to już nie będę się musiał obawiać. A tymczasem to wróciło w najmniej odpowiednim momencie.

Masz, Xenia. Tak bardzo chciałaś, to proszę bardzo, prezentuję ci rozdział 53. :D Teraz się pewnie wyprzesz tego, że czekałaś, jak to ty, ale co tam. xd Przepraszam tak w ogóle za to, że tak długo nie było rozdziału, ale miałam lenia i cały weekend sobie czytałam "Dary Anioła". Jak ktoś też się jara tą książką, to niech da znać. xd A tak serio, to obiecuję, że w następnym rozdziale będzie Naxi, bo ostatnio coś o nich zapomniałam. I to tyle ode mnie. Kocham was i do następnego! <3

[EDIT] KUUURDE MAM 100 OBSERWATORÓW <3 <3