Violetta Story - Chapter 52.

Violetta Story, chapter 52.

Ludmiła

Zasnęłam z wielkim uśmiechem na ustach, wspominając chwile spędzone z Naty. Babski wieczór okazał się bardzo trafionym pomysłem, bo dzięki chwili zabawy i wytchnienia zapomniałam o wszystkich swoich problemach. Śmiejąc się razem z Natalią z dosłownie każdej głupoty, zrozumiałam, że mimo wielu zawirowań, świat się wcale nie zatrzymał. Wszystko idzie do przodu, nic nie staje w miejscu. Ja też nie powinnam tego robić. Muszę wreszcie ruszyć przed siebie, by nie stracić nic ważnego. 

Gdy pierwsze promienie słońca wdarły się do mojego pokoju, powitałam nową Ludmiłę już na stałe. Ta Ludmiła nie miała być załamana i wiecznie smutna, ale pełna życia i energii oraz gotowa na wszelkie wyzwania, jakie rzuci jej pod nogi los. Kilka rzeczy mogę w sobie zmienić, ale przecież nigdy nie byłam w stu procentach zła. Tamta Lu posiadała też wartościowe cechy i nie muszę ich odrzucać, by stać się zupełnie inną osobą. Osobą, która zna swoją wartość i ma dystans do siebie, posiada wielką pasję, której w pełni się poświęca, osobą, której zależy na przyjaciołach, która ich nie zaniedbuje i przede wszystkim kimś, kto uśmiecha się jak najczęściej. Bo uśmiech jest bardzo ważny. Gdy się uśmiechasz, ludzie widzą w tobie człowieka pozytywnego i skorego do pogawędki. A ja już mam dość tego, że odpycham od siebie ludzi samym wyrazem twarzy.

- Naty, jesteś gotowa? - zapytałam, czesząc włosy. - Zaraz spóźnimy się do Studia.

Naty zachichotała i szybko pociągnęła usta błyszczykiem. Od rana byłyśmy takie wesołe i nawet perspektywa tego, że spóźnimy się na zajęcia szczególnie nas nie ruszała. Przecież dwie minuty w tą czy w tamtą stronę nie robią wielkiej różnicy.

- Możemy iść. - brunetka klasnęła radośnie w dłonie i zarzuciła na ramię czerwoną torbę, do której chwilę temu spakowała swoje rzeczy.

Kiwnęłam głową i również zabrałam ze stolika swoją torebkę. Ostatni raz przejrzałam się w lustrze wiszącym na przeciwległej ścianie i razem z Naty wyszłyśmy raźnym krokiem z domu. Naszą żywą rozmowę przerwał dźwięk, który wydał z siebie telefon Natalii. Z przyzwyczajenia zajrzałam jej przez ramię, gdy odczytywała wiadomość, by zobaczyć, kto do niej napisał i w jakim celu.

Dzisiaj idziemy na karaoke! Po zajęciach zbieraj manatki i ruszamy na podbój świata! 

Nadawcą okazała się być Francesca. Natalia zaśmiała się pod nosem i szybko wystukała na klawiaturze odpowiedź.

- Wybierasz się na karaoke, tak? - odezwałam się.

Naty jakby dopiero teraz zauważyła, że zaglądam jej przez ramię. Schowała komórkę do kieszeni szortów i uśmiechnęła się do mnie nerwowo. Wiedziała, że to, iż przyjaźni się też z Fran, Violettą, Cami i Stefy jest dla mnie... dość trudnym tematem.

- Tak. - odparła krótko. - Chcesz iść z nami?

Spuściłam głowę i odgarnęłam włosy z twarzy. Natalia zdawała sobie sprawę z tego, iż odmówię, więc gdy nic nie odpowiedziałam, skończyła temat. Przez resztę drogi do Studio już się nie odzywałyśmy. Atmosfera między nami zrobiła się nagle napięta, tak jakby coś się zmieniło przez jednego głupiego sms-a od Francesci. 

Zaraz pod wielkim plakatem z napisem "Studio21", który wisi odkąd pamiętam na zewnętrznej ścianie budynku szkoły muzycznej, pojawiło się coś nowego. A mianowicie transparent z logo You-Mix. Od razu przypomniałam sobie o tym, co powiedziała mi Naty wieczorem. Jakoś wyleciało mi to później z głowy, ale widok logo You-Mix tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że nic mi się nie przyśniło. Mimo zawirowań jestem nadal Ludmiłą, która potrafi zawalczyć o swoje.

- A wiesz, do reality-show dostał się również Francisco. - odezwała się Natalia, przerywając moje przemyślenia.

Uniosłam brwi. Francisco? Ten niepozorny chłopak, którym kiedyś pomiatałam? Pomagał mi w intrygach przeciwko Stefy, był na każde moje skinienie, zupełnie jak dawno temu Natalia. Ale i to przeminęło. 

- Naprawdę? - udałam zainteresowaną, bo mimo wszystko mało obchodziły mnie losy tego chłopaka. - A to niespodzianka.

Naty pokiwała głową i przygryzła wargę. Nie wiedziała, co powiedzieć. Aż za dobrze ją znam. 

- Jesteś w parze z Leonem. - powiedziała po chwili.

Stanęłam jak wryta. Z Leonem? Z tym Leonem, który był moją pierwszą miłością, z tym, który jako pierwszy przedstawiciel płci męskiej coś dla mnie znaczył, z tym, który otoczył mnie opieką, gdy było mi źle... Ale przecież on i ja to przeszłość. Nie możemy już nawet być przyjaciółmi, coś między nami się zepsuło. Więź, jaka nas łączyła, pękła i teraz już nie zaszczycamy się choćby spojrzeniem. Ale może tak naprawdę gdzieś w głębi serca za nim tęsknię? Może potrzebuję tego, by znów był moim przyjacielem?

~,~

Camila

Postanowiłam ruszyć się wreszcie z miejsca i nie użalać się nad sobą, bo przecież zerwanie to nie koniec świata. A poza tym nie powinnam zaniedbywać przyjaciół i Studia, wyjdę na samolubną i egoistyczną. A w końcu wcale taka nie jestem.

Pewnym krokiem wmaszerowałam do Studia. Ludzie rozmawiali, śmiali się,  śpiewali, tańczyli i grali na różnych instrumentach. Mimowolnie się uśmiechnęłam, bo od razu poczułam wypełniające mnie od środka ciepło. To właśnie dzięki muzyce jestem tym, kim jestem. I tak naprawdę co by nie było, to muzyka ze mną zostanie, nie odejdzie.

- Cami! - przez zgiełk panujący w Studio przebił się krzyk Francesci. - Wreszcie!

Przyjaciółka rzuciła mi się na szyję i pisnęła radośnie. Ledwo utrzymałam równowagę, ale i tak roześmiałam się serdecznie. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo brakowało mi tej żywiołowości Francesci. 

- Dostałaś się! - zawołała Fran. - Jesteś w reality-show! 

Otworzyłam szeroko oczy. Przez te wszystkie problemy związane z Danielem kompletnie zapomniałam o reality-show organizowanym w naszej szkole. Jakoś wyleciało mi to z głowy, przestałam się tym przejmować. Uśmiechnęłam się i zaczęłam podskakiwać i  piszczeć, przytulając wszystkich, którzy mi się nawinęli. Czułam w tamtym momencie czyste szczęście, niezmącone żadnymi troskami, jakby złe doznania wyparowały, robiąc miejsce tym dobrym. 

~,~

Violetta

Jak tornado przebiegłam przez główny korytarz Studio i wpadłam do sali instrumentalnej. Miałam przeczucie, że znajdę w niej Leona. Ucałowałam go w policzek i rzuciłam torebkę na krzesło stojące obok, po czym szybko podeszłam do keybordu i wzięłam głęboki oddech.

- Viola, co robisz? - zapytał Leon.

Nie zwróciłam na niego uwagi, przestałam rejestrować to, co się dzieje. Zatraciłam się w swoich myślach. Po drodze do Studia naszło mnie takie natchnienie, że... Po prostu poczułam, że piosenka nadchodzi, powoli, jakby nie była pewna, czy jestem już gotowa na to, by ją powitać. Ale ja doskonale wiedziałam, że jestem w stu procentach na to przygotowana. Moje palce same zaczęły wygrywać melodię na klawiszach keybordu. Uśmiechnęłam się sama do siebie i uniosłam powieki. 

- Podobało ci się? - odezwałam się cicho, patrząc na Leona.

Podszedł do mnie powoli, uśmiechając się lekko. Zmarszczyłam brwi, widząc jego wyraz twarzy.

- Zdajesz sobie sprawę z tego, jaka jesteś piękna? - wyszeptał; poczułam na twarzy jego ciepły oddech.

Zarumieniłam się na wściekle czerwony kolor i spuściłam głowę. Leon uniósł palcem wskazującym mój podbródek, zmuszając mnie tym samym do spojrzenia mu prosto w te hipnotyzujące, zielone oczy. Mimo zawstydzenia nie mogłam oderwać od nich wzroku, nawet nie chciałam. W tamtym momencie pragnęłam patrzeć w nie już zawsze.

- Wcale nie jestem piękna. - zaprotestowałam, gdy cisza zaczęła mnie trochę krępować.

Leon uśmiechnął się i nachylił lekko. Zaśmiałam się pod nosem, bo zdałam sobie sprawę z tego, iż doskonale wiem, jaki ma wyraz twarzy, gdy chce mnie pocałować.

- Z czego się śmiejesz? - Leon uniósł brwi.

- Z niczego. - odparłam, nadal chichotając. - Chyba miałeś zamiar coś zrobić.

Tym razem to Leon parsknął śmiechem i ponownie się nachylił. Stykaliśmy się nosami, gdy do pomieszczenia wparowała zdyszana Francesca. Leon, chyba rozbawiony zaistniałą sytuacją, spuścił głowę i powstrzymał wybuch śmiechu. Fran złapała się za głowę i warknęła sfrustrowana.

- Znowu wam przerwałam! Fran, ale ty jesteś głupia! - pacnęła się otwartą dłonią w czoło.

Leon wypuścił mnie z objęć i odwrócił się, by zaraz wybuchnąć niepohamowanym śmiechem. Za chwilę mu zawtórowałam, widząc zdezorientowaną minę Francesci.

~,~

Lara

Słowa ojca krążyły mi po głowie, gdy oprowadzałam po torze Nico i jego mamę. Uderzyło mnie to, jak bardzo są do siebie podobni - pani Marano ma tak samo brązowe oczy jak jej syn, identyczny kształt twarzy... Ale coś jeszcze mnie zastanowiło. Dopiero gdy zobaczyłam ich w jednym miejscu, mojego tatę i Nico, uświadomiłam sobie, że oboje mają kasztanowe włosy i brwi jednakowo dziwnie zarysowane. Może dlatego ojciec tak bardzo lubi tego chłopaka? Przypomina mu jaki był w młodości? 

- Co z tobą? - Leon szturchnął mnie w ramię. - Jesteś dzisiaj milcząca.

Uniosłam głowę znad skrzynki z narzędziami i z roztargnieniem spojrzałam na Leona.

- Nie mów mi, że tylko ja dzisiaj nie jestem sobą. W ogóle nie skupiasz się na jeździe, tylko bujasz w obłokach. - sarknęłam. - Co się dzieje?

Leon westchnął i odłożył kask na jedno z krzeseł ustawionych w rządku. Przeczesał palcami rozczochrane włosy i zapatrzył się w dal, w jakiś niezidentyfikowany punkt. Przyjrzałam mu się dokładniej. Na pozór był wesoły, można powiedzieć, że szczęśliwy. Tak jakby nie miał żadnych zmartwień. Ale ja za długo go znam i wiem, że jeśli ma zły czas, to coś się dzieje. 

- Violetta jest w parze z Tomasem w reality-show. - odpowiedział po chwili milczenia.

Uniosłam brwi i zastanowiłam się, próbując jakoś skojarzyć fakty. Tomas to ten, który chciał odebrać Leonowi Violettę, był w panience Castillo na maksa zakochany, strasznie denerwował Leona. Między innymi przez niego w tamtym roku tak cierpiał. To znaczy, przez Violettę, ale przecież gdyby nie Tomas, to sprawy by w ogóle nie było. 

- A czy przypadkiem Tomas nie ma dziewczyny? - zapytałam, przypominając sobie dzień, w którym Leon opowiadał mi o Stefy.

Leon zaśmiał się bez cienia wesołości i z ciężkim westchnieniem usiadł na krześle. Odchylił głowę i przymknął powieki. Dostrzegłam pod jego oczami cienie, jakby się nie wysypiał.

- Ma dziewczynę, myślę, że nawet mu na niej bardzo zależy. - powiedział. - Ale co z tego? Jestem przewrażliwiony, Lara. Ciągle pamiętam to, co przeżywałem w tamtym roku, gdy Violetta latała za nim, a ja... - głos mu się załamał.

Położyłam mu dłoń na ramieniu, by się uspokoił.

- Ja po prostu tak bardzo boję się stracić Violettę. Ufam jej, ale czasami niektóre rzeczy nie są zależne od nas.

Pokiwałam głową na znak, że całkowicie się z nim zgadzam. To prawda, że nie mamy wpływu na wszystko, co dzieje się w naszym życiu. Niektóre sprawy możemy kontrolować i decydować, w którą stronę powinny zawędrować, ale są też takie, które same się sobą rządzą. Nie pytają nas o zdanie, tylko po prostu idą, by później ranić i psuć wszystko, co stanie im na drodze.

- Będzie dobrze. - pocieszyłam go. - Na pewno. Należy ci się trochę szczęścia, Leon.

~,~

Daniel

Wiadomość od Diego przyszła znienacka. Emocje opadły, wszystko zrobiło się takie jakby monotonne. Miałem wrażenie, że czas się zatrzymał. Może rzeczywiście tak było. A gdy Diego po raz kolejny dał o sobie znać, wszystko ruszyło do przodu ze zdwojoną prędkością. 

Spotkamy się w parku za dziesięć minut. To nie jest prośba.

No proszę. Nawet już założył, że zrobię wszystko, czego ode mnie oczekuje. W sumie, ma rację. Ale nie dam tego po sobie poznać. Zebrałem się więc w sobie i ruszyłem na spotkanie z przeszłością. Bo Diego reprezentuje sobą ogół tego, co zrobiłem źle w swoim życiu. Każdy błąd, jaki popełniłem, on zakodował sobie i teraz wykorzysta go przeciwko mnie jak broń. 

- Wiedziałem, że przyjdziesz. - prychnął, wkładając ręce do kieszeni. 

Rzuciłem mu wyzywające spojrzenie, ale jego to nie ruszyło. Normalnie jakby wyrzucił z siebie wszystkie emocje i zostawił tylko tą przerażająco obojętną maskę.

- Przyszedłem, bo chciałem, a nie dlatego, że ty mi kazałeś. - w głowie to brzmiało o wiele lepiej, co sobie uświadomiłem dopiero po fakcie.

Diego roześmiał się. 

- Nie pogrążaj się, Dan. - rzucił pobłażliwym tonem. - Zapewne domyślasz się, dlaczego chciałem się z tobą spotkać.

Wywróciłem oczami i uśmiechnąłem się ironicznie.

- Wiesz, niszczyć mi życie możesz, że tak powiem, na odległość. Do czego ci jestem potrzebny? - odparłem. 

Przez twarz Diego przemknął wyraz wahania, ale zaraz zniknął, a ja zacząłem się zastanawiać, czy przypadkiem sobie tego nie wyobraziłem.

- Pomyślałem sobie, że może zechcesz współpracować, Leiva. - odparł Diego. - No wiesz, ostatnio cię widziałem z taką śliczną brunetką i jeśli...

Na wzmiankę o Camili aż się we mnie zagotowało. Zacisnąłem mocno pięści, by przypadkiem nie rzucić się na Diego i przymknąłem na chwilę powieki.

- Nie. - warknąłem i się wycofałem.

Jasne było już, jaki cel miał Diego, żądając spotkania ze mną. Po prostu chciał mnie sprowokować. Jakimś cudem dowiedział się o tym, co znaczy dla mnie Camila i postanowił wykorzystać tą wiedzę jak najszybciej. Zrozumiałem, że niepotrzebna jest walka z Diego. 

On samym swoim pojawieniem się zniszczył mi życie. Już nic więcej nie może zrobić.

~,~

Francesca

Opuściłam salę taneczną po zakończonych zajęciach z Jackie wraz z resztą grupy. Szybko się przebrałam i popędziłam do Resto, by przed wyruszeniem na miasto z dziewczynami spotkać się z Marco. Wbiegłam do baru jak burza, witając się pospiesznie z Lucą. Wzrokiem odszukałam w tłumie mojego chłopaka. O dziwo, nie zbierał zamówień, jak zazwyczaj, tylko siedział za ladą. Wpatrywał się w przeciwległą ścianę, jakby ona mogła mu zdradzić wszystkie sekrety świata i ludzkości.

- Cześć! - pomachałam mu dłonią przed twarzą i uśmiechnęłam się szeroko. - Co tak siedzisz? 

Marco wzruszył ramionami i odwrócił wzrok. Zmarszczyłam brwi i przyjrzałam mu się dokładnie. Coś w jego wyrazie twarzy mnie zaniepokoiło, bo przecież zawsze na mój widok robił się taki radosny. Potrafił rozjaśnić swoim uśmiechem każdy mój dzień.

- Dlaczego się nie uśmiechasz? - zapytałam.

Marco odpowiedział dopiero po chwili, głosem pełnym bólu.

- Wracam do Meksyku. 

Na początku sobie pomyślałam, że to jakiś kiepski żart. Ale spojrzałam jeszcze raz na jego zbolałą twarz i przełknęłam ciężko ślinę, uświadamiając sobie, że to właśnie ten moment, w którym wszystko zaczyna się sypać. 

- Marco... - zaczęłam. 

- Nic nie mów, Fran. - przerwał mi. - Przepraszam, że w ogóle się pojawiłem. Nie powinienem. Teraz będziesz przeze mnie cierpieć. Naprawdę nie chciałem. Przepraszam.  - po tych słowach podniósł się i ucałował mnie w policzek.

Później wyszedł. Zostawił mnie z uczuciem wielkiej pustki, wypełniającej moje serce. 

~,~

Ludmiła

Naty umówiła się z Francisco na próbę, więc i ja postanowiłam zadzwonić do Leona. Trzęsły mi się przy tym przeraźliwie ręce, przez co upuściłam telefon, który upadł na podłogę i rozpadł się na części. Zaklęłam pod nosem i schyliłam się, by pozbierać fragmenty urządzenia. Gdy się wyprostowałam, przede mną wyrosła sylwetka Federico. Pisnęłam zaskoczona i odskoczyłam do tyłu.

- Pomóc ci poskładać telefon? - zapytał Fede. 

Pokiwałam głową i podałam mu części. On w mgnieniu oka poskładał je z powrotem w całość i podał mi. Uśmiechnęłam się i podziękowałam cicho.

- Masz ochotę na spacer? - zaproponował po chwili ciszy.

- Wiesz, miałam zamiar zadzwonić do Leona, żebyśmy wybrali piosenkę do reality-show... - przygryzłam wargę.

Od razu zrzedła mu mina, jakby mu naprawdę zależało na spędzeniu ze mną czasu. To jakoś tak mnie dziwnie poruszyło, aż mi łzy w oczach stanęły. Federico w momencie doskoczył do mnie i otarł moje mokre policzki. Spojrzałam mu prosto w oczy, a on się chyba zakłopotał, bo od razu się odsunął.

- Przepraszam... - bąknął. - Po prostu nienawidzę patrzeć, jak płaczesz.

- To akurat były łzy szczęścia. - wyszeptałam. 

Patrzył na mnie takim wzrokiem, jakbym była długo szukaną przez niego częścią jego samego. Jakby mu mnie brakowało, ale nie zdawał sobie z tego sprawy. Szybko odpędziłam od siebie te bezsensowne myśli. 

- Jesteś szczęśliwa? - odezwał się po chwili, głosem tak cichym, że ledwo go usłyszałam.

Uniosłam wzrok, spojrzałam mu w oczy pełne nadziei. 

- W tej chwili tak. Bo jestem z tobą. 

~,~

Violetta

Przyglądałam się otaczającemu mnie światu, który jakby zwolnił, bym miała okazję dokładnie wszystko przeanalizować. Myślałam dosłownie o każdym aspekcie mojego życia, spiesząc na spotkanie z dziewczynami w Resto. Miałyśmy się udać do baru karaoke, by wreszcie spędzić ze sobą trochę czasu. Ale miałam dziwne przeczucie, że ten wieczór będzie inny, niż się wszyscy spodziewają. Coś się stanie, może coś dobrego, a może złego. Ale na pewno wywróci świat którejś z nas do góry nogami. Czasami przeraża mnie ta moja intuicja.

Weszłam do Resto, otrząsając się z zamyślenia. W barze panował tłok, gwar rozmów wypełniał wnętrze niedużego pomieszczenia. Rozejrzałam się dookoła, próbując dostrzec którąś z przyjaciółek.

- Violetta! - odwróciłam się gwałtownie i z ulgą zarejestrowałam, że przede mną stoi Cami. - Nie widziałaś gdzieś Francesci? Przyszła z tobą?

Pokręciłam przecząco głową, marszcząc brwi. Byłam przekonana, że skoro włoszka nie zaczekała na mnie, to wybrała się do umówionego miejsca spotkania z resztą przyjaciółek. 

- Wyszła ze Studio przede mną. Tak mi się wydaje, myślałam, że poszła z wami. - odparłam.

Camila rozjerzała się ponownie po barze, z niecierpliwą miną przygryzając wargę. Po chwili dołączyły do nas Natalia i Stefy. Żadna z nich nie przekazała nam żadnych informacji dotyczących Fran. Naty powiedziała, że praktycznie cały dzień spędziła z Ludmiłą, a Stefy była w innym świecie. Miała ciągle rozmarzoną minę, po czym domyśliłam się, że Tomas zafundował jej romantyczną randkę. Kto jak kto, ale Heredia potrafi być romantykiem.

- Co zrobimy? Francesca spóźnia się już dwadzieścia minut i nie odbiera telefonu. - powiedziała Camila, gdy już siedziałyśmy przy jednym ze stolików i niecierpliwie oczekiwałyśmy pojawienia się przyjaciółki.

Nerwowo postukałam paznokciami pomalowanymi fioletowym lakierem o blat. Fran może i jest roztrzepana i czasami przesadnie energiczna, ale nigdy by nas nie wystawiła. Gdyby jej coś wypadło, to by nas o tym powiadomiła. A co jeśli moje przeczucie się znowu sprawdza i tym razem...

- Luca! - Stefy zerwała się z miejsca, wyrywając mnie z zamyślenia. - Nie widziałeś Francesci?

Brat włoszki zrobił smutną minę i westchnął.

- Jest w domu. Nie mogę wyjść z pracy, jest urwanie głowy, ale myślę, że coś się stało. - odpowiedział. - Marco też nie ma. Nigdy tak nie znikał. 

Spojrzałyśmy po sobie i w mgnieniu oka wszystkie stałyśmy na nogach.

- Pójdziecie do niej? - zapytał z błagalną miną Luca.

Położyłam mu dłoń na ramieniu w geście pocieszenia i uśmiechnęłam się lekko, lecz bez cienia wesołości.

- Wiesz, że tak.

Wyszłyśmy z Resto i szybko podążyłyśmy do domu Francesci. Atmosfera momentalnie zrobiła się napięta.

~,~

German

Usiadłem z westchnieniem przy stole, który Olga właśnie zastawiła do kolacji. Po chwili gospodyni ponownie pojawiła się w jadalni i położyła na stole stosik sztućców. Zamiast z powrotem wrócić do kuchni, co chyba miała zamiar zrobić, stanęła w progu i położyła dłonie na biodrach.

- Gdzie się podziewa Violetta? - zapytała, patrząc na mnie groźnie.

- Zaraz po zajęciach idzie na karaoke z koleżankami, więc nie będzie jej na kolacji. - odparłem, mimo że coś we mnie krzyczało, iż nie powinienem pozwalać córce na tyle swobody.

Olga zmrużyła oczy, ale po chwili wycofała się do kuchni. Odetchnąłem z ulgą, bo najwyraźniej uznała, iż warto mi zaufać i nie wybiegnę zaraz z domu z zamiarem zabrania Violetty do domu i natychmiastowego zamknięcia jej w pokoju. Może i miałem na to ochotę, ale skutecznie powstrzymywała mnie jej twarz, która raz po raz stawała mi przed oczami wyobraźni. Zdawałem sobie sprawę z tego, iż ona wierzy w to, że jej ufam i nie mogę tego zepsuć. Owszem, ufam jej całym sercem i całą duszą, całym sobą, ale to chyba normalne, że martwię się o swoją córkę. Przecież ona mimo wszystko jest jeszcze małą dziewczynką, podatną na cierpienie. Nie ważne jest to, ile ma lat. 

- German, myślisz o Violetcie. - w progu pomieszczenia pojawił się jakby znikąd Ramallo.

Wzruszyłem ramionami i odchyliłem się delikatnie na krześle.

- A to coś złego, że myślę o swojej córce? - uniosłem brwi. 

Ramallo usiadł naprzeciw mnie i splótł palce, jak to miał w zwyczaju robić, gdy nie do końca wiedział, co powiedzieć.

- Nie, ale wiesz... Powinieneś wiedzieć, że ona jest rozsądną dziewczynką. - odezwał się w końcu, lecz z lekkim wahaniem w głosie.

Westchnąłem i przysunąłem krzesło bliżej blatu, gdy Olga postawiła na stole kolację.

- Wiem, zdaje sobie z tego sprawę. - odpowiedziałem, wlewając do kubka sok. - Ale to nie zmienia faktu, że się o nią martwię.

Ramallo chciał chyba jeszcze coś powiedzieć, ale przerwał mu dzwonek do drzwi. Zmarszczyłem brwi, bo przecież w porze kolacji mało kto nas odwiedzał, a Violetta miała wrócić dużo później. Już się podnosiłem, ale obok mnie przebiegła Olga z drewnianą łyżką w dłoni, wykrzykująca coś w rodzaju "Otworzę, otworzę!". Wzruszyłem ramionami i zabrałem się za konsumowanie potraw przygotowanych przez gospodynię.

- Proszę pana, ma pan gościa. - do jadalni wróciła Olga.

Ale nie sama. Obok niej stała wysoka, szczupła kobieta o brązowych włosach i niepewnym uśmiechu. W jej oczach dostrzegłem coś znajomego, jakbym już je kiedyś widział. 

- Witam. Jestem Esmeralda. - odezwała się aksamitnym, ale jednocześnie dziwnie irytującym głosem, wyciągając w moją stronę dłoń.

Uścisnąłem ją i zmarszczyłem brwi.

- Obawiam się, że się nie znamy. - odchrząknąłem, zabierając rękę. 

Esmeralda odgarnęła włosy w sposób, który strasznie mnie zirytował. Jakimś cudem wiedziałem, jakie imię za chwilę wydobędzie się z jej ust.

- Jestem siostrą Jade. Musimy porozmawiać. 

Straasznie was przepraszam, że jest dopiero dzisiaj. Obiecałam rozdział w piątek, wiem, ale zwyczajnie się nie wyrobiłam. Kocham was i dziękuję za wszystko. Tylko dzięki wam ten blog jeszcze istnieje. Ten rozdział dedykuję kornelii80. Aha, jeszcze sprawa Libster coś tam - możecie mnie nominować (ja super fajna), ale w odpowiedniej zakładce. Nie wiem, kiedy to uzupełnię, ale po prostu nie chcę, żebyście spamowali mi tym pod rozdziałem. Dziękuję. Kocham was, to już chyba wiecie, do następnego! <3

Buziaki, M. ;*