Violetta Story - Epilogue.

Violetta Story, epilogue.

Violetta

     Patrzyłam na śmiejących się przyjaciół. Minęło tyle czasu, odkąd ich poznałam, odkąd wróciłam do Buenos Aires jako ta przestraszona dziewczynka, która chciała po prostu odnaleźć swoje miejsce na świecie. Na szczęście jej się udało. Teraz jestem zupełnie inna, ale to chyba dobrze. Każdy się zmienia, ważne jest tylko, by te zmiany były na lepsze. Ja zdecydowanie jestem teraz dojrzalsza, wiem o życiu więcej, niż te dwa lata temu. I to wszystko dzięki przyjaciołom, którzy pomogli mi przez to przebrnąć. Były chwile smutku, chwile radości... Ale my zawsze byliśmy razem. I na tym właśnie polega życie - trzeba cieszyć się i smucić razem z tymi najbliższymi. Nie powinniśmy żyć przeszłością, to prawda, ale miło jest czasami usiąść przy albumie ze zdjęciami i przywołać wspomnienia. Bo każdy lubi raz na jakiś czas odwrócić się, spojrzeć w daleką przeszłość i uśmiechnąć się.

     Moje rozmyślania przerwał głośny chichot Ludmiły. Spojrzałam na nią i mimowolnie się uśmiechnęłam. Obok niej siedział Federico i brzdąkał coś na gitarze, podśpiewując ,,Ti credo", co chwilę się do niej uśmiechając. Ewidentnie dawał jej do zrozumienia, że słowa przez niego śpiewane są skierowane do niej i tylko do niej.  Naty, tak samo jak ja, przyglądała się tej parze. Z kolei siedzący nieopodal Maxi wpatrywał się z uwielbieniem w uroczą Hiszpankę. Ona jakby poczuła na sobie jego wzrok i odwróciła głowę, po czym zarumieniła się na wściekle czerwony kolor. 

- O czym tak rozmyślasz? - poczułam jego ciepły oddech na policzku.

     Leon usiadł obok mnie i objął mnie ramieniem, mocno do siebie przytulając. Wciągnęłam w nozdrza jego zapach, taki sam jak zawsze, ładny i znajomy. Pocałował mnie w czubek głowy i westchnął cicho, wodząc po moim ramieniu dłonią.

- O tym, jak dużo czasu minęło. - odpowiedziałam, uważnie śledząc ruchy jego ręki; zdecydowanie za bardzo mnie rozpraszał. - No wiesz, odkąd wróciłam do Buenos Aires i... zaczęłam wszystko od nowa.

     Leon uśmiechnął się pod nosem i nic nie odpowiedział, tylko się delikatnie pochylił i złożył na moich ustach subtelny pocałunek. Nie przestawał głaskać mnie ramieniu, co wywołało u mnie szybsze bicie serca. 

- Codziennie dziękuję losowi za to, że pozwolił nam się spotkać. - wyszeptał prosto w moje usta. - Nam wszystkim, chociaż nie powiem, że ty sama w zupełności byś mi wystarczyła. - dodał żartobliwym tonem.

     Zachichotałam i popatrzyłam mu głęboko w oczy. Widziałam w nich bezgraniczną miłość. Zawsze tak było. I skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie zastanawiam się każdej nocy, czym sobie na niego zasłużyłam. Bo przecież nie jestem nikim specjalnie wyjątkowym, a już na pewno nie aż tak, by ktoś taki jak Leon Verdas kochał mnie tak mocno. A jednak. Mam naprawdę wielkie szczęście.

     Przeczesałam wzrokiem całą aulę Studio, nie mogąc przestać się uśmiechać - Francesca wtulona w Marco, Federico grający na gitarze dla Ludmiły, nieśmiałe spojrzenia Stefy i Tomasa, Maxi bawiący się loczkami Natalii, Daniel umazany kremem czekoladowym i tarzająca się ze śmiechu Cami, rozpromieniona Angie... Wszyscy ci ludzie są dla mnie tak ważni. Bez nich moje życie nie miałoby sensu. 

- Raz, raz, raz, wszyscy do grupowego zdjęcia! - Ludmiła stanęła na scenie i zaczęła machać energicznie rękami. 

     Wszyscy natychmiastowo przerwali swoje wcześniejsze zajęcia i wbiegli na scenę. Lu podała swój telefon Pablo, wyjaśniając działanie aparatu fotograficznego i stanęła obok nas, uśmiechając się szeroko. 

- A jednak... - zaczęłam cicho, nachylając się do Leona. - Wszystko się dobrze skończyło.

     Leon odgarnął mi włosy z twarzy i uśmiechnął się tym swoim uśmiechem, który jest zarezerwowany tylko dla mnie. 

- Nie, kochanie. To się dopiero zaczyna. 

     Pokiwałam głową, wodząc wzrokiem po auli, nie mogąc nacieszyć się widokiem niemal cielesnego szczęścia wypełniającego pomieszczenie. Nasza historia będzie miała jeszcze wiele rozdziałów i już my zadbamy o to, by miała to szczęśliwe zakończenie. Będziemy śpiewać, tańczyć, cieszyć się i dzielić miłością aż do końca. 

Tak naprawdę od dawna wiedziałam, że 65 rozdział to będzie koniec ,,Dame tu amor", nie byłam tylko pewna, czy dam radę to zakończyć. Ale naprawdę dużo myślałam i ta historia musi właśnie teraz dobiec końca, gdy jest w niej tyle szczęścia, że chyba więcej się nie da. Od początku miał być happy-end, nigdy nie miałam zamiaru inaczej zakończyć ,,Violetta Story". Teraz pozostało mi już tylko podziękować Wam, czytelnikom, za to, że ze mną byliście i nigdy nie pozwoliliście mi zwątpić. Dzięki Wam miałam szansę zaistnieć i nigdy nie będę w stanie się za to odwdzięczyć. Daliście mi wiarę w to, że mogę coś zrobić dobrze. Nie jestem w stu procentach zadowolona z tego opowiadania, bo nic nie jest idealne, ale z ręką na sercu mogę powiedzieć, że jak dla mnie lepsze nie może być - dałam z siebie wszystko. Nigdy nie przypuszczałam, że tyle ludzi może czytać coś, co ja napiszę, ale jednak. Dziękuję za wszystkie miłe słowa, za wszelką pomoc, za to, że czytaliście i po prostu byliście. Ten epilog dedykuję Xenii Verdas, bo stała się dla mnie kimś na rodzaj przyjaciółki - była nawet wtedy, gdy nie było nikogo. A całe opowiadanie dedykuję Wam wszystkim, bo bez Was by nie istniało. Proszę, to tylko taka skromna prośba, by każdy, kto kiedykolwiek to czytał i teraz czyta, zostawił po sobie ślad w postaci komentarza. Naprawdę chciałabym jeszcze raz ,,zobaczyć" Was wszystkich w jednym miejscu i uśmiechnąć się, bo jesteście dla mnie naprawdę ważni, każdy, nawet ci, którzy zazwyczaj siedzieli cicho. Jeszcze raz dziękuję i pamiętajcie, że za każdym razem, gdy coś się kończy, coś nowego się zaczyna. 

Buziaki, 

Wasza na zawsze, 

M. ;*